Amiña avoa, que sería hoxe de obra de 136 anos, calcetaba moito con agullas de calcetar, das que igualmente botaba man cando se trataba de sacar uvas ou cereixas duns frascos de augardente; pero tamén con outras máis cortiñas que dispuñan, nun dos seus extremos, dun a xeito de anzol co que pillaba os fíos cos que entretecía puntilliñas e cousas desas que acabarían sendo panos de mesa ou repousa cabezas, tamén brazos do tresillo do gabinete onde lle daba ó chocolate con tropezóns, xa saben, pan fritido e cousas así, co que adoitaba agasallar ás visitas das tardes dos mércores. Confeso que sempre padecín certa aversión a ese gabinete, ó tapizado dos seus sillóns e mesmo a un fanal no que se custodiaba unha imaxe da Virxe de Fátima que tiña media ducia de pombiñas brancas ós seus pés coas que eu non podía xogar agás que me expuxese a fanar o fanal.
Coido que aínda ha seguir sendo así e os taxis xaponeses han seguir levando puntilliñas desas das que facía a miña avoa coas agullas pequenas que lles digo. A última vez que estiven no Xapón así era. Os taxistas calzaban brancas e impolutas luvas desas puntillas, os respaldos dos asentos estaban recubertos delas, o mesmo os repousa cabezas, e, as xaneliñas traseiras, levaban tamén cortiniñas desas. Todo o interior dos taxis eran un prodixio de brancas labores de punto de xeito que te sentías neles como se foras na carroza de Drácula revestida pra unha primeira comunión.
O pasado día vinte celebrouse en Madrid a entrega do Premio Café Varela que, malia que o propio nome así non o indique, senón que tan só o dea a supoñer, tivo lugar precisamente no citado café. Xa ven que cousas... e que xeito de comezar. Pero non se preocupen. Moito peor foi o de Neira de Mosquera que está na historia da literatura cunha frase que o fixo pasar a ela; dicía, "era de noche y sin embargo llovía". Aproveito pra recordar que, en Madrid, esa noite, algo chuviscaba: unha pequena poalleira, nada importante. Este ano correspondeulle o premio a Juan Manuel de Prada, ese escritor insólito e como saído, precisamente, dos tempos de Neira; ou sexa, amante das roseiras literarias e das súas espiñas que o firen, gabeando por il arriba e por il abaixo coma se fora un sansebastián autoinmolado ás musas e entregado os seus estragos, quérese dicir que Prada e novelista, bo e cabal novelista, e que o premio foi moi ben dado. Con tal motivo alí había un mundo de xente. Aí andaba Susana Griso, co seu porte de nena de boa familia vida a máis, que algúns confunden co dunha etnia superior, tamén Marta Robles, moi saludadoriña ela, que da apertas interminables, próximas e sentidas, tamén algún bico que outro nas meixelas. Dáos coma ises toureiros que se recrean na arte de matar, demorada e pausadamente, como se foran a cámara lenta. Daba gusto contemplala dende a miña mesa.
Tamén adaba por alí, xa lles dixen que había un mundo de xente, esa muller loira que fala, e fala, e fala, cunha voce aguda e chiona, coma de paxariño rechouchiador e testán, de tertulia en tertulia, sen deixar falar moito ós demais, e responde ó nome de Elisa Beni. Íalles vestida coma os taxis xaponenes só que de negro, todas ela revestida dun traxe de puntillas, algo escaso de saia de xeito que, cando se agachaba pra bicar a alguén, os varóns das mesas traseiras a ela, agachaban as cerviz fruncindo o entrecello como se pretendesen outear Algeciras; xa saben, esa poboación que cae polo sul, por aí abaixo, e que está a altura da Línea de La Concepción. Simpática e dicharacheira muller que ás veces ata di cousas sensatas. Non faltaba xente seria. Alberto Aza, xefe que foi da Casa do Rei, estaba alí. E Blanca Berasategui con Juan Palomo orbitándolle a cabeza tal que unha aureola de inocente santidade. Tamén estaba Constantino Méndez que seica non foi ministro de defensa porque se emperrechinou en selo a muller que agora o é, e claro. Estaba Paco Leiro, o noso gran artista. Mesmo estaba Ana Pardo de Vera, xornalista seria e veraz, filla de Xerardo Pardo de Vera, vello fidalgo na millor e máis nobre acepción da palabra.
Ana Pastor, a presidenta do Congreso, muller prudente e seria, xente amiga e leal. Había escritores, Ramón Pernas e José Manuel Otero Lastres, por exemplo; tamén Espido Freire e Milagros Frias; había senadores e deputados de ambos e variados sexos; había tonsurados que xa non se tonsuran, ningún bispo (que eu soupera) directores de cine como Alex de la Iglesia, ou así; en fin, unha morea de xente abeirada ó amparo da hospitalidade xenerososa de Melquiades Álvarez. Estaba Pablo Iglesias en mangas de camisa ou a corpo xentil, como o prefiran, que se foi antes: despachou os lagostinos, deulle ós camaróns e foilles dar o pelargón ás súas criaturas; ó millor é que esta a réxime. Había poetas, coño se os había, Jaime Siles por exemplo que o é de corpo enteiro, e outros habería. Tamén había xente de medio corpo, e logo non ía habela? Pero haberá que deixala nun discreto lusco fusco non apto pra xentes con cataratas que algunha xustificación haberá que dar pra omitir os seus moi ilustres nomes. Os de non todos os demais, naturalmente, que, pra un día no que me da por facer unha crónica de sociedade non haberá que dicilo todo e que facer máis xerseis dos que eiquí quedan calcetados con agulla de puntilla. Así que así, máis ou menos así, transcorreu a cea que non creo que teña parangón en toda a capital de España. En ningunha outra se celebran así as letras nin se ha cear tan ben como se cea no Café Varela; poden ir comprobalo calquer día. Eu fágoo sempre que podo.
