Opinión

Eu vin á tal cegoña

Moito cambiaron os tempos e con eles as xentes que os habitan. Hai hoxe anos que, sendo eu de obra de dez, naceu a miña irmá maior. Veu ó mundo na mesma cama na que viñemos todos os irmáns e que eu conservo hoxe na miña casa pra me ir deitar nela cando a vida me agobia un pouco en exceso. Mentres ela nacía, baixo a atenta mirada do noso pai, meu irmán e máis eu, celebrabamos un entretido combate de coxíns enriba dunha cama turca de cor verde sita nunha esquina da galería de atrás da casa.

Daquela, moitas casas viran ampliadas as súas estruturas construíndolles unha galería na súa fachada anterior, dende a que outear a rúa e os coches franceses que transitaban por ela, mentres as copilotos deixaban asomar unhas pernas que causaban entusiasmo. Na fachada posterior, as galerías incorporaban uns cuartos de baño que deixaban as cociñas reducidas a un espazo interior ás veces cheo de fume.

Meu irmán e máis eu estabamos nesta segunda galería, a que daba ó nacente, todos úfanos, cando asomou a nosa avoa e nos comunicou que nos nacera unha irmanciña e que foramos vela canto antes. Alá nos fomos vela. Agora que o penso miña nai non a pariu no seu dormitorio, contiguo á galería na que meu irmán e máis eu disputabamos senón que o debeu facer noutra e interior veciña do salón que daba á galería.

O caso é que alí estaba a nosa irmá recen tomada terra. Preguntamos como o fixera e meu pai, sorrindo, respondeunos que fora unha cegoña que, ó se tratar dunha nena, era distinguible por ter o seu pescozo coloreado dun rosa suaviño, diríase que tenue, mesmo velaíño e doce coma un barra de chicle daquelas que entonces se comezaban a mascar.

Non sei o que lle parecería o contiño ó meu irmán, dous anos máis novo ca min, nin sequera sei se o recorda, pero a min antollóuseme ben bonito e acordei aceptalo de tal modo que acabei confesando que eu vira á tal cegoña mentres chegaba e pousaba a súa carga enriba dunha mesa no medio e medio daquel salón sempre tan encerado que, pra atravesalo, era preceptivo facelo cos pes enriba duns panos de lá coma se fosen esquís cos que transitar por riba da neve. Ata o noso pai se vía cominado a facelo así pola muller que traballaba na casa. Unha muller afouta e rexa que nunca lle quixo ben á recén chegada, a que axiña determinou chamarlle arroas mentres que a min xa había tempo que me chamaba “paraghuero de la mierda”. Cousas da xente con persoalidade.

Disimúlenme que lles conte estas intimidades, nacidas ó compás da afirmación inicial, aquela na que se valorou o moito que mudaron os tempos dende aquela e con eles as novas xentes que os habitan. Que rapaz de hoxe, ós seus dez anos, traga co conto da cegoña e máis aínda co seu pescozo rosa e feminino? Non sei vostedes, pero conste que eu prefiro estes. Ser fillo dunha cegoña e logo emprestado a uns país non foi nunca unha opción que me entusiasmase.

Te puede interesar