A cousa esta da economía non sei se empeorará ós poucos ou ós moitos, pero ir non vai ben. Cando menos non o parece según se observa a paisaxe esta do noso “sen vivir” cotiá. Tamén pode suceder que o que si pasa é que non estou debidamente dotado pra aprecialo, ou se o que me parece a min é que millorar non millora. Xa saben, algúns dos lectores, a miña tendencia a ver o lado negro das cousas; en resume, que o caso é que confeso a miña preocupación máis sinxela e que creo compartir coa maioría da esforzada cidadanía patria.
Os fin de mes e as súas desventuras se nos adiantan de xeito contumaz e algo desasosegado. Cada vez fano logo de menos tempo. É así como vánsenos vindo á cabeza os vellos e resignados refráns de outrora, paremias dicíanlle os avantaxados da clase, e cremos poder tranquilizarmonos repetíndonos, por exemplo, que non hai mal quen cen anos dure ou que a río revolto gañancia de pescadores. E de aí non pasamos, nós, os que non temos canas de pescar, redes apropiadas ou, xa postos a facilitar as cousas, dinamita coa que facer que tremen as augas dos ríos e as conciencias solidarias; xa saben, a río revolto...
Hai máis, non moitos máis, pero si algúns máis; é dicir, bastantes máis refráns que non vou citar porque llos deixo prós lectores que, ós máis deles, xa verán como se lles van ocorrendo e o van comprobando na súa propia carne... que é tanto como dicir no seu propio bolsillo, peto ou faldriqueira. Porén non se preocupen moito os meus lectores pois a todo acaba afacéndose un. Seino ben e voulles explicar por que... se mo permiten.
Hai xa uns cantos días que acudín ó funeral que se celebrou na igrexa dos salesianos. Tratábanse das exequias dunha curmá da miña nai que, según eu entendo, viviu unha existencia plena e desfrutou dun pasamento digno e sen agonías ningunhas, tampouco sen sufrimentos dolorosos e terribles, tal e como lles sucede a tantos outros.
O caso é que había ben anos que non entraba na igrexa dos salesianos. Ó facelo, logo de tanto tempo, viñéronseme á cabeza non o seu número exacto, pois o descoñezo, pero si o importe das primeiras pedras que, oportunamente, abonaron os meus pais en correspondencia cos recibos que puntualmente lles eran pasados. Quero dicir con isto que eu son dos que viron como se construía a igrexa e, ó facelo, me marabillaba cos azulexos do seu campanario, non sei se máis brillantes que granates ou máis granates que brillantes, insólitos en todo caso, que algúns relacionaban co manto da virxe María auxiliadora que, por certo, non me sorriu como me sorría cando eu era un rapaciño e lle canturrexaba a Salve nos fermosos días de maio.
Moito me marabillaba, tamén, cando me dicían que o arquitecto de tan magna obra era o Padre Saborido porque este, a maiores de ser crego e de ser arquitecto, éralles de nación alaricana. Tamén se me recordou un concerto de órgano que non sei se sería interpretado por el, pero si sei que foi a primeira vez na que escoitei a Bach. Non se preocupen, non é a súa a millor música que máis me gusta, eu sonlles de Mozart, de Corelli e de xente así, amén de nada wagneriano.
Eiquí chegado, non sei porque lles conto estas cousas. Cada vez que entro en Ourense, procedente de onde eu levo vivindo máis de trinta anos, fágoo polo vello campo dos Remedios, antano campo da feira. Entón se me enche a memoria co arrecendo dos eucaliptos e, disimúlenme a franqueza, dos zurullos de cabalo que tantas mozas das hoxe chamadas empregadas do fogar ían apañar pra que, as súas señoras, abonaran con eles os xeranios cultivados nos balcóns pra seren regados polas noitiñas dos veráns, cando a esas horas eran escasos os peóns e polo tanto as molladuras e algunhas que outras blasfemias xurdidas das bocas dos bendicidos con lixeiras, ou non tan lixeiras, molladuras.
Quen recorda hoxe aquel vello campo dos Remedios! Chegadas as festas do Corpus celebrábanse nel corridas de touros en prazas montadas ó efecto. Non han faltar lectores que non mo crean, pero chegados eses días pasaban cousas algo raras; por exemplo, que as mulas non deran arrastrado o corpo morto dos touros de xeito que tivera que entrar un jeep a tirar por máis dos recentemente defuncionados. Pior foi cando, dada a impericia do matador, do que non vou recordar o nome, pero recordar si que o recordo, provocou que fose a Garda Civil, a tiros, a que puxera fin á vida do astado, animaliño de Deus. Non sei que tería dito Francisco de Asís que sentía un fraternal sentemento de amor cara todos os animaliños de El Señor.
Poñerse nostálxico provoca estas evocacións que algúns non deixarán de considerar incertas; outros, consecuencia dun realismo máxico propio dun río que trouxo ouro no seu seo durante séculos, e alguns máis, non sei se moitos, aceptarán como certas. Pero busquen os curiosos, na hemeroteca do xornal a evidencia do que estou dicindo. Eu ata recordo o nome de Carlos Corpas, que seica era colombiano ou de por alá lonxe, da outra banda da mar océana, coma un dos matadores daquelas xornadas inolvidables.
Naqueles días aínda non habería moito que desapareceran as cartillas do racionamiento que che permitían acceder á compra de alimentos. Eran tempos de achicoria e anguiachos guisados con chícharos de garnición ós que será preferible non regresar nunca, que poder si se pode que acabe por suceder. A Historia élles unha gran pendona e, se ela non o é, como un lector (ó que razón non lle faltaba) me reprochou que lle chamase así, un día de hai xa moitos anos, si ten a Historia estas cousas rexistradas, estes retrocesos consecuencia de mil actos impropios que, máis que á propia sociedade, son atribuibles a uns gobernantes tan incapaces que acaban por conducirnos a todos a ser arrastrados por un Land Rover, todo terreo, porque xa nin as mulas están xa pra moitos máis esforzos.
