Antes de que o silencio do aviador se faga, antes de que se vaia o aire e todo se resuma nun lene ou convulso tremer de corazóns contrariados, quero enviarche, bon e vello amigo, esa aperta esencial que todos precisamos pois deixas noces, non ruídos.
Esa aperta abrangue mundos, nela collen dende a miña admiración pola túa prosa limpa e sen tapuxos ata a miña gratitude por me permitir ter revolotexado, no teu helicóptero, non sei se coma un anxo ou coma un arcanxo, pero si como un espírito libre, danzando pola beira do mar, a penas enriba da terra que todos tanto amamos; danzando por riba desa fronteira na que nada acaba e empeza todo.
Xa non digo que tamén estremecido ó me saber bailando sobre esa corda frouxa do horizonte, cara á que agora ti navegas, mentres así nos deixas, aflixidos, entanto que ti, sereno, segues gobernando a túa propia aeronave, o teu espírito, a túa conciencia, seguro de que saberás facer terra unha vez chegado o caso.
Todos somos fillos do vento, certo que uns máis e outros menos. Ti o serás eternamente do que se entabla no Canón do Sil e do que se apousa, docemente, nas rochas penedías de Mougás. Pero tamén do que unhas veces bate e outra agarima a Ría de Vigo á beira da que ti habitaches momentos excepcionais. Dalgúns deses momentos sabedes ti e máis a túa familia; dalgúns outros, sabemos os que somos teus amigos e fomos recibidos nese espazo familiar no que ti moras e que dalgún xeito has ocupar sempre.
Quero agradecerche, Julio Dorado, o que me permitises chamarte meu amigo dende hai case trinta anos. Certo que esa amizade foi tan esporádica como intensa e certa, infrecuente, tan desaprensivamente desaproveitada como, non nós, pero si a vida, nos levou a prescindir de conversas longas desas que os escritores mantemos, ás veces, con outros escritores porque só entre nós é posible o entendemento falando de raias e fronteiras, de espazos nos que habita o espírito e doutros polos que tamén circula o aire.
Acabo de ler o que dis que é o teu derradeiro artigo e quero manifestarche algo que non sei se será bo manifestar: envexo a túa serenidade, ese teu estoicismo de aviador en medio do maior trebón que pode atravesar un ser humano. Quero agradecerche o teu exemplo porque quixera que, chegado o meu propio silencio do aviador, ou do mariño, que tamén este navega por fluídos, e tamén atravesa malos tempos e tempos luminosos ó longo da súa propia travesía, gustaríame saber distinguir, como ti o fas, chegado o propio caso, as sombras dos resplandores e acertar, como ti acertas, á hora de lles dicir adeus ós teus amigos. Mentres nós vivamos, vivirás nos nosos corazóns e nas memorias nosas. Admíteme o enorme abrazo que che envío, amigo, escritor de altos voos, admirado compañeiro.
