Opinión

O gali/ñeiro estache alborotado

Debeu soñar calquera cousa que lle soara a premonitoria, ou así, quen sabe; ó millor foi un lostrego, unha iluminación, calquera arrisca unha opinión; por exemplo a de que o pensou ben e dixo "xa". Ou que non o pensou moito e sen máis largou o seu canto. Así foi como se acenderon as luces.

O que sucedeu foi que o galo peteiro ergueuse de mañá cedo, botou un quiquiriquí breve, pero intenso, e se nos alborotou o gali/ñeiro todo. Á pita nacionalista, que leva chocado varias veces dende o 1982, incubado diversas roladas con diversos e variados pitos -moi piadores, algúns, máis ben calados outros- anda desacougada. Na última saíulle un pitiño que se lle botou a nadar nas procelosas augas da lagoa esa na que disque bebe un oso que pousa as súas poutas no toro dun érbedo, e ela ándalles así, dun lado a outro, ribeira da lagoa, sen saber moi ben se a sensación causada polo pito que lle saíu parrulo vanlla atribuír a este, en solitario, ou ben ha ser compartida polo conxunto da rolada.

O polo do PSdeG-PSOE, que aínda non é un galo cos esporóns ben plantados ou non o necesariamente moi medrados (é novo no gali/ñeiro e realmente non tivo aínda ocasión preclara de medir as súas forzas coas do galo peteiro, que os ten ben afiados e listos prá lea) ese galo novo corre o risco de ter que lle pedir axuda ó galo grande de plumaxe profusa e crista erguida que cacarexa no curral central. o que non o beneficiaría moito, de xeito que podería medrar, si, reproducindo o seu canto ata se converter en galo, pero nun galo coma o de Morón que se seica se quedou sen plumas e cacarexando. 

Logo andan ceibos unha serie de pitiños máis que aínda non medraron moito. Diríase dalgún deles que amosa afáns de se converter nun polo, si, pero que, polos bandazos que anda a dar, diríase del que sexa un polo sen cabeza; ou con esta un pouco avolta, turbia, que o fai saltar dun galiñeiro a outro dun xeito que se lle ofrece indescifrable á maior parte da concorrencia, escuro coma un arcano, propio dun augur que sempre profetiza cousas que, dun xeito inevitable pero sempre previsible, quedan sen cumprir e de modo que sempre serven pra que as súas razóns queden aí, na agarda de se converter en certas, mentres son outros os que van deixando as súas plumas no combate.

O gali/ñeiro está alborotado. A maiores algunha pita tola, vida do galiñeiro central, andou a se insinuar ó noso galo maior e reinante ofrecéndolle servizos que sabe deus que clase de roladas terían enxendrado, mentres o galo máis cantareiro do curral da mourería, afónico e desafinado, é dicir o galo novo e opositor de por aí embaixo, non se sabe se contemplou a oferta con bos ollos ou con non tan beatífica mirada. 

O caso é que veñen por diante moitas e moi distintas alboradas nas que os cantos dos galos encherán o espazo anunciando eses novos días de sempre, que sempre, sempre disque veñen por diante e que, sexa por Deus ou por Breogán, calquera o sabe, nunca dan chegado e nós seguimos eiquí vendo chover e xa algo mollados.

Que pasará? O galo que alborotou o galiñeiro adiantou o día e preparouno ó seu xeito. O seu canto incluíu a reclamación de catro millóns de dourados graos de millo que o polo con esporóns non secundou no seu momento, en tanto que a pita poñedora celebraba a pesca do seu pito/parrulo porque lle trouxera, no seu peteiro a penas estreado, un peixiño prateado que axiña deitou nese río maior que chaman autoestrada e vai d'A Coruña a Vigo, ida por volta. Tróuxoo e tamén trouxo con el algúns peixiños máis que lle devolveron algo do seu sentido ó gali/ñeiro enxebre. O mesmo sentido que o galo peteiro ha seguir pregoando de mañá cedo nas próximas semanas pois ten o traballo feito. Así deixará sen canto ó polo con poucos esporóns e alas que aínda non ensaiaron os voos largos e que comeza agora a súa aprendizaxe na longa distancia. Sucede que, o polo cos esporóns aínda non moi afiados, vaino ter algo complicado como, en querendo chegar a galo, non se gal-eguice de contado e aplique as súas forzas e mailo seu canto en convencer, ó total do gali-ñeiro, da bondade e certeza das súas conviccións pois, de non facelo así, o que pode acabar por ofrecer será o mesmo gali-matías de sempre. Ouh, Gali-cia que perta estás e que lonxe quedas!

No que andaría a pensar Chateaubriand cando afirmou que, no mundo antigo, ou sexa no de antes, quede claro, as revolucións foron sempre reprimidas porque en xeral procedían das paixóns e non das ideas xa que a paixón morre, coma morre o corpo, mentres que a idea vive como o fai a intelixencia; pois só con ela, coa intelixencia, pode reterse unha paixón, pero non parar unha idea.

Galicia é, certamente, unha paixón; é dicir, un sentimento. Quizás por iso este noso alborotado galiñeiro siga sendo a consecuencia de que sexamos unha nación cultural, que o somos -é de desexar que ninguén estea tan cego que o negue- pero non unha nación política firmemente considerada. Acaso de ternos coñecido Chateaubriand tería afirmado que o que nos falta é a idea, esa idea que, de ser certo o pensamento cuántico, viría sendo transmitida duns a outros dende que a Revolución Francesa espallou polo mundo adiante o nacionalismo que a nós só nos colleu de raspallón pois apuntámonos antes ó romanticismo lakista, ó nacionalismo poético, lírico, arredado do sentimento épico que tanto leva afectado a outros.

Quen escribe non pretende que isto que suxire poida ser nin moito menos certo, pero puidera facérmonos reflexionar a cerca dunha idea precisa e contundente a este respecto. Pola contra si puidera facelo pero encol da necesidade dunha idea aglutinadora dos nosos afáns de xeito que, esas cifras que escoitamos a cotío e nos manteñen na excentricidade europea, empecen a se esvaer a modo, coma unha neboeira mesta que non nos deixa ver claro nin sequera a nós mesmos logo de tantos e tantos anos.

Oxalá por elo que este adianto electoral que colleu a máis de un co pé cambiado permita poñérmonos de acordo no esencial. Galicia pode ser unha paixón ou pode ser unha idea, é certo; pero non é mentira que mentres tanto a terra está sen cultivar, o mar está contaminado, seguimos sendo un finisterre ó que só parecen chegar os que veñen camiño de Compostela e do que sempre foxen os seus fillos máis preclaros.

Te puede interesar