Aestas alturas do confinamento xa non sabe un se teimar en falar del, do confinamento, ou se ausentarse polos cerros de Úbeda que, como caen un pouco lonxe de onde nós estamos, implicarán un periplo, de duración indeterminada, no que nos ha dar tempo mesmo pra andar a pintar a mona. Mágoa non ser un Johathan Swift, dono dunha ironía mordaz, sarcástica e cruel, pra se permitir todo xénero de exaxeracións, dislates e despropósitos por conta das cousas que levamos visto nestas pasadas semanas... e máis das que nos quedan por ver nas que as sigan.
O crego irlandés, autor dunha "modesta proposición", consistente en que se dispuxera da carne dos nenos probes pra manter con ela as máis xugosas dos nenos ricos, de certo que podería ter hoxe un posible parangón nesta nosa sociedade cando, á volta duns meses, os efectos económicos da crise sanitaria se manifesten na súa brutal crueza.
Mágoa de non selo? Nin moito menos. Afán, iso sí, por que ninguén bote man dese humor que só a desesperación pode facer aboiar na conciencia das persoas. Millor quedarse nese estadio no que Aristóteles cifraba que era esperanza: o soño dos que están espertos. Así que sigamos soñando cun mundo millor ca o destes días pra encher de tal modo de esperanza a nosa cotidianeidade, nestes tan mal parada.
O autor das "Viaxes de Gulliver" daba por feito que as máis das persoas son coma os alfileres pois as súas cabezas non son as partes máis útiles dos seus corpos, do mesmo xeito que consideraba, el, que foi crego, que temos a cantidade xusta de relixión que permitíndonos odiarnos os uns ós outros sen embargo non é abondo pra que nos amemos. Calquera diría que, na nosa sociedade, Deus tan sço sexa duns. Mágoa non ser Jonathan Swift pra se atrever a dicir o que un pensa das consideracións feitas por non poucos líderes a propósito do corona virus, das medidas tomadas contra el e da súa habilidade pra pescar en augas tan avoltas coma a que a todos nos rodean nestes días.
Convencido pois da miña incapacidade pra dicir o que penso daqueles seres que teiman en facer política de partido, cando o que toca é facela de xeito máis construtivo que o que atinxe a tan reducido grupo humano como o que é quen de abranguer unha formación política, por moi grande que chegue a ser, convencido delo, déixenme que lle faga caso a un vello e querido amigo, autor dun impactante libro de fotografías de árbores fermosos, que me pide que me deixe de filosofías (coido que se esqueceu de engadir baratas) e escriba sobre a natureza que il tanto ama e que segue aí, non diría eu que expectante pero si ó seu ritmo e compás allea a todo canto nos aflixe ós que demos en considerármonos os seus reis sen que ningunha especie superior á nosa se manifestase aínda no mesmo sentido.
Pois ben, aí vou. Hoxe amenceu un día chuvento e triste, ventado ata tal extremo que os bambús da entrada acadaron a horizontalidade. As camelias desfloráronse de tal xeito que a herba de embaixo delas o fixo estrada dun tapiz de pétalos brancos, rosas e vermellóns como bandeiras de países tan remotos como inexistentes que convocaban a unha concordia que calquera ben nacido nunca se negaría a prestarlla.
E as glicinias? Ouh, as glicinias! Floreceron hai uns días de xeito que os seus acios aínda non se amosaban pletóricos, cheos, turxentes na súa doce luminosidade violeta, ata o estremo de que eran quen de peneirar a luz, deixándoa pasar, pois as súas inflorescencias aínda non ocuparan todo o espazo que lles correspondía. E foi estando así cando chegou o día ventado, a penas unhas horas, pero máis que abondo pra botar embaixo acios e acios que xa non recenderán de mañá cedo á par dese frescor tan grato co que o día nos agasalla nas súas primeiras horas.
Nunca vira ciscados polo chan os acios das glicinias e non sei que quererá ou de que poderá advertirnos este feito insólito ó tempo que, cando menos pra min, triste. Pero o día foi chegando así. Logo, as redes, fóronme advertindo de que nevara en Allariz e máis de que nun concello galego os xardíns públicos seguían a ser coidados.
A primeira noticia non me sorprendeu. Se o recordo ben, Ramón Otero Pedrayo morreu a primeiros de abril do ano 1976. debeu ser polo seu día dez, case que nas súas calendas. Eu estaba pasando uns días preto de Lalín e, como tantos outros, acudín a Ourense. O alto do Candán paseino pola mañá con neve bastante alta. Neve en abril! En abril... quen o diría. Logo, xa pola tardiña, a neve era tan só un recordo; Otero case que tamén o é; aínda peor, pra moitos é xa un descoñecido, pero haberá que se resignar; iso é un síntoma de por onde se anuncian os signos dos novos tempos. Neles, o que o señor de Trasalba era quen de te trasladar nunha novela agora pretenden taladrarcho -o escribo ben, de taladro; coma o dunha trepanación calquera- os cantantes en a penas tres minutos dos que, dous deles, son monosilábicos e rítmicos de xeito que a introdución cranial sexa doada e exitosa.
Tamén nas redes ven a denuncia de que, un concello galego, Breogán teña conta del, debe considerar os xardíns públicos como de primeira necesidade e sigue prestándolles coidados. Que queren que lles diga? O meu amigo, dende o balcón da súa casa, a pouco que se arme duns bos prismáticos, poderá contemplar como ó pe dunha ponte atenden ó coidado dun deses xardíns esenciais que han seguir sendo necesarios no porvir. Ou iso espero. A esperanza é o soño dos que están espertos. Aristóteles dixit e daquela xa había flores.
*Imagen: José Paz
