Hai días nos que un anda mentalmente espeso. Como se a seseira en vez de masa encefálica tivera unhas papas de millo, espesiñas e marelas, daquelas que engolías sen necesidade ningunha de mastigalas. As papas de millo o mesmo agora non se toman moito, pero eu tomeinas de neno que seica era o único que me admitía o corpo daquela que me dera o tifo. Cada un é como é. O que o meu corpo non atura élles o leite; escuso dicirlles a "mala leche" da que os galegos carecemos.
En realidade o que me sucede é que teño medo a escribir calquera impropiedade sen me decatar dela. Fágoo a veces, seino, pero de xeito deliberado, case que sempre por enredar non por cousa mala ningunha. Pero hoxe a situación é algo especial. Operáronme dun ollo. Non sei se será apropiado dicirlle dunha fervenza, porque do que me interviron foi dunha catarata.
Agora se miro prá manga da chaqueta que levo posta, que é de lá e que cambio por outra de vez en cando, xa saben, a hixiene é a hixiene; se miro pra unha manga co ollo digámoslle san a vexo de cor gris, pero se chisco o ollo san e a miro co ollo recén operado a vexo azul en tanto que, se ollo pra ela cos dous abertos mantén a súa cor de sempre: ese gris escuro que as veces utilizan algúns cregos que pretenden eliminar tanta negrura das súas vidas... e razón non lles falta, meus coitados.
Se iso me pasa cun ollo, que me pode pasar coa mente, que a sinto espesa, coma se fora ocupada por unhas papas de millo intelectual? Que me faga ver luz onde hai sombra e sombra onde todo é luminoso? Cos ollos coma os teño hoxe e coa mente coa que dispoño neste mesmo día, verei as cousas como son ou como eu as quero ver? Non llo sei, non lles estou seguro.
Entón póñome a ler, por ver de descansar da pantalla do ordenador, seguindo así as indicacións do doutor Díaz-Feijoo, dono dun apelido que o vencella co Allariz dun seu devanceiro, e bótome unhas pingas dunha solución que me alivia pero que non me corrixe a percepción cromática da que lles falo: a chaqueta non é como é senón como eu a vexo: unhas veces co ollo esquerdo, co dereito outras.
Bótome a ler, entón, e detéñome onde Chateaubriand -que a tantos de ollada esquerdista lles semella un carca amargado, mentres que a outros tantos de dereitas se lles presenta como un home da cáscara amarga, sen necesidade ningunha de que os operen de cataratas a ningúns deles pra que vexan roxo onde é azul e viceversa- onde conta monsieur François Renè, dicíalles eu aí atrás, que no val do Ródano atopou unha rapaciña medio espida que bailaba xunto coa súa cabra e que lle pediu esmola a un mozo rico e moi ben traxeado que pasaba pola posta. O mozo rico ía nunha posta que levaba galóns dediante e dous lacaios detrás da fermosa e brillante carroza o que fai que o escritor nos pregunte: “Imaxinádesvos que poida existir tal distribución da propiedade? Pensades que non xustifica os levantamentos populares?”
Recordarán os lectores que Chateabriand naceu no 1768 na Bretaña e que no 1789 foi testigo dos comezos da Revolución Francesa antes de que Napoleón, alá polo 1803 o nomeara secretario da embaixada de Francia en Roma da que dimiteu ó ano seguinte ó saber da execución do duque de Enghien. Quizais por iso (1811) Napoleón prohibiu o seu discurso de ingreso na Academia Francesa e que, non se sabe se foi por iso (1815) polo que seguiu a Luis XVIII durante os Cen Días e que acaso fose tamén por iso que fose nomeado ministro de Estado e par de Francia... o que non impediu que (1816) pasase de novo á oposición de xeito que (no 1817) tivo que vender a súa biblioteca e (1818) la Valle-aux-Loups. Morreu no 1848 sendo de obra de oitenta anos, o que non está nada mal, logo de andar dun lado pra outro durante toda a súa vida. O que se recorda del, maiormente, é a súa condición de gran escritor.
Poderémonos preguntar hoxe se existe tal distribución da riqueza como a que sinala o gran reaccionario que aínda hoxe se lle considera a quen foi, fundamentalmente, un home de Estado? Pensaremos, como el pensaba, que tal distribución xustifica os levantamentos populares? Por exemplo, ese roubo de aí uns días nunha tenda de roupa Lacoste?
Nun país coma España, ou no Reino como se cualifica hoxe, tamén coma unha nación, sexa de nacións como é, ou non o sexa como non poucos pretenden, nun Estado como o español no que as emocións tanto priman e nos levan tras delas, no que os sentimentos se antepoñen sempre ás reflexións compre reler a Chateaubriand: "Antigamente as revolucións foron reprimidas porque en xeral procedían das paixóns, non das ideas, e a paixón morre como morre o corpo e a idea vive como vive a intelixencia; así, pode reterse unha paixón, pero non parar unha idea”. Poderá pasar o asalto a unha tenda de roupa pra xente fina?
Levamos xa meses e máis meses de pandemia -e o que te rondarei, morena- e moita paixón é a que levamos visto que se lle aplica ó tema. Todo o mundo sabe, todo o mundo opina, discute e se emociona e logo quere vestir polos de Lacoste. Isto está sendo unha deflagración de sentimentos. Mesmo dispomos de opinadores que largan sermón tras sermón cotiá sen pausa nin descanso e, ás veces, mesmo se diría que se rebolo ou sen vergonza algunha, pero sen aportar nunca a máis mínima idea.
Uns e outros contradinse á volta duns días e, mentres tanto,a situación de precariedade vaise espallando ó tempo que o noso tecido produtivo se nos vai ofrecendo máis escaso. É certo que quen escribe contempla a vida en e dende Galicia, pero onde está a nosa capacidade industrial de antano, onde a produción agrícola e gandeira, onde a pesqueira? Calqueira diría que Galicia teña tan só unha industria da que dependa, cal é a da hostalería e a restauración e iso sen comparar cifras con outras realidades peninsulares, así que cabe ir preguntándose que pensaría Chateaubriand e si, en vista delo, se nos pode ir ocorrendo algunha idea... por ver de levala á práctica; por exemplo, fabricar en Ordes camisiñas con crocodriliños no peito.
