Acórdanse dos carteis que anunciaban as touradas, máis coñecidas coma corridas de touros e, malia o pesar de tódolos pesares, considerada sempre como a Festa Nacional? Tales carteis tiñan sempre unha fraseciña que resumía nela moito máis do que pensabamos que podería resumir. Era o inequívoco sinal dun colectivo estado de conciencia, dunha convicción respecto da autoridade e dun modo de entender a vida: “A las cinco de la tarde, con permiso de la autoridad competente y si el tiempo no lo impide”, era o que dicía moito e moi claro do optimismo patrio, da consideración debida ante calquera suceso inesperado, e de que quen manda, manda. Por iso a autoridade gobernativa, antecedente dos hoxe subdelegados do goberno, presidía sempre tal festexo e outorgaba orellas e rabo, avisos e o que fose mester sacando un pañoliño branco e deixándoo desmaiada e flacidamente alicaído enriba da enseña patria, se non me equivoco moito, que pode que si, pois non son moito de tales espectáculos…q ue lle imos facer.
Pois ben, mañá, con permiso ou sen el, se o vital tempo que nos envolve a todos non ten a ben impedilo celebrarei eu os meus setenta e oito anos da miña chegada ó mundo. Deus, que axiña transcorreron! Debe ser cousa da idade na que me aventuro que, antes de chegar a ela, dicía sempre que non notaba o peso, pero tampouco o paso dos anos, nin no corpo nin na mente. Agora nótoo xa nun e noutra. Niso debe consistir a vellez: na consciencia do peso dos anos e de paso do limitado horizonte vital que contemplas sempre con máis optimismo do indicado.
É posible que o que recoñezo e indico nestes parágrafos sexa cousa propia dun vello, resabiado coma unha vaca vella; e brava; dun animaliño que truca de xeito que a súa lidia non sexa aconsellable e, superada a idade da reprodución, sexan levadas ó matadoiro todas as súas pertenzas. Non sei onde estará hoxe o matadoiro municipal. Cando eu era neno mataban as vacas pola parte da praza de abastos que daba á Casa de Baños. Era frecuente velas fuxir entolecidas coido que a consecuencia do cheiro do sangue vertido polas súas antecesoras. Vinas moitas veces, correndo despavoridas, indo eu camiño de Villa Valencia á casa do meu tío Alfredo Cid Rumbao do que xa debemos ser poucos ourensáns os que o recordamos.
Mañá non estarei en Ourense, salvo indicacións en sentido contrario que sempre estarei disposto a atender, pero se así fora non sería de estrañar que -de permitirmo o corpo, o que xa sería permitir- non sería difícil verme correr como as vacas que enfilaban camiño das Burgas ou do mesmo Barbaña, dándolle couces ó aire, despavoridas, ante a consciencia da proximidade da extinción, da fin da marabillosa viaxe que, pese a todo, sempre resulta a vida: esta brevísima excursión a bordo da errática e pequena nave que coñecemos como a Terra e que navega polo cosmos sen rumbo coñecido e, coma nós, con incerta data de caducidade.
