Opinión

O barquiño alleo ó cotiá

Jonatham Dunne é un súbdito británico, de obra de medio século ou así, co que unha vez tomei unha cervexa na Praza Roxa de Compostela. A Praza Roxa de Compostela chámase así porque dela partían as manifestacións naqueles anos gloriosos, inmediatamente anteriores e posteriores ó 68, no que, calculo eu, el debeu chegar ó mundo. En realidade a Praza Roxa debérase chamar Praza Branca. Unha vez, cando aínda dispuña dunha fonte con chafarís e un estanque no que encorar a auga que xurdía del, uns rapaces algo atravesados verteron varios quilos de deterxente nela e a escuma resultante ocupou a praza enteira. Aquilo foi unha orxía algodonosa pola que os automóbiles circularon como se o fixeran en medio dunha mesta neboeira ou nunha tona do leite que coroase o flan, estremecido e tembloroso, co que aqueles estudantes, que hai que supoñer algo bébedos,agasallaron á sorprendida cidadanía do Ensanche Compostelán. Non o sei, eu non tiña coche.

Desa cervexa que tomei co Mr. Dunne van alá tantos anos que o mesmo son vinte que son trinta. Daquela era un rapaz. Hoxe xa debe ser un señor maior. O caso é que non lle debo nada e, o que é millor, el a min tampouco nada me debe. Agora veño de ler no Facebook o que poderíamos chamar un par de longos "pliegos de descargo" fritos por conta ou a conta do Consello da Cultura Galega. Recoméndolles a súa lectura. Fagoo vivamente a fin de que estean informados e sintan curiosidade, dunha bendita vez, pola terceira da nosas institucións, logo do órgano executivo e máis do lexislativo de nós, ou sexa; logo do goberno e do parlamento galegos. Non teñen más que tecolexar Jonatham Dunne no seu ordenador, unha vez que nel abriran o Facebook e, acto seguido, clicar no seu muro buscando eses textos que veñen adornados cun barquiño de papel que mesmo semellaría feito por Unamuno e fotografado se no tempo do reitor salmantino dispuxesen da posibilidade de fotografar en color.

A foto do barquiño de papel élles ben bonita. Eu soñei, hoxe pola noite, que ise barquiño navegaba polo proceloso mar de escuma da Praza Roxa, pero acordei antes de saber se naufragaba ou non. Morrerei sen saber se o barco no que todos navegamos zozobrou (ou non) e se, por fin, leva rumbo acorde cos de quen soñaron a existencia dese Consello da Cultura Galega tan académica e profesoralmente implicado como alleo ó cotiá discorrer da máis da vida dos cidadáns deste país. Unha mágoa.

Te puede interesar