Os mércores poesía. Ou poetas, que ven sendo o mesmo. Cadrou así. Dun xeito ou doutro van xa algúns deles citados a golpe deste día da semana no que antano, cando os coches non os facían os robots, se afirmaba que se fabricaban os automóbiles máis defectuosos. Mediada a semana a xente perde xa de todo o descanso acumulado o domingo e carece da esperanza que proporcionan os xoves e o venres ó albiscar o sábado, sabadiño, o da camisa limpa e revolconciño, como se dicía antes, cando os tempos non eran tan correctos coma estes nosos de hoxe en día.
Así que os mércores, poeta. Hoxe toca Luis Pimentel. O grande esquecido. O outro día, en Allariz, na librería de vello que hai cabo da Praza de Arriba, a do concello dende o que se contempla a harmoniosa ábsida da igrexa de Santiago, fíxenme cun libro do poeta lugués. Custoume un euro. Tapa dura. O seu título: "Barco sen luces".
Un barco que navegue na noite escura e non as leve, que non leve as luces acesas, ve ós demais buques sen que estes o vexan a el. Ve pero non é visto. Non existe. A vida de Pimentel, de Luis Cándido Benigno Vázquez Fernández Barreiro Díaz Pereira Pimentel, según asisadamente nos advirte o prologuista do libro, transcorre na longa noite, na escura longa noite, e pasou algo máis que case desapercibida. Este seu libro, que recolle os seus poemas en castelán, foi publicado tres anos despois do seu pasamento. Coido que sen o prólogo que lle escribira Dámaso Alonso. A edición que eu merquei na librería "Aira das Letras" si o leva pero, neste caso, asinado por X.A.M. que xa se poden imaxinar quén é. E aínda incorpora o asinado por D.A. que tampouco non haberá que explicar de quen se trata.
Eu so pretendo recuperar un anaco da súa memoria, da memoria de Luis Pimentel, autor dunha obra que segue a navegar sen luces, sumida nunha escuridade inmerecida. Non podo, nin debo, nin quero facer outra cousa. Busquen esa edición, ou déanse unha volta pola Ziralla e mérquena onde a merquei eu. Pimentel é un gran poeta e os seus dous prologuistas son de luxo. Eu prefiro o prologo de quen supoño Xesús, que o de quen supoño Dámaso. O caso é que eu quería falarlles algo máis -por exemplo de "Sombra do aire na herba", esoutro seu libro en galego- e logo funme leando en precisións prás que non estou moi dotado. Por iso permítanme que lles transcriba un seu poema deste tal libro, este: Aquil neno/ pincháballe os ollos/ ós paxaros; e gustáballe ver saír/ esa gotiña/ de aire e de lus/ ese rocío limpo/ de mañanciñas frescas./// Logo botábaos/ a voar/ e ríase de velos/ topar contra o valado/ da súa casa/ con un ruído/ moi triste./// Creceu e foi de aquiles. É bo recordalo. Presáxianse tempos de paxaros cegos.
