Opinión

Prometín facerme un moko kauae

Hoxe acordeime de Nova Zelandia, ese país coma o noso (ou parecido) pero limpiño e ordenado, unha delicia. En maorí chámase Oateoroa, ou sexa, o pais da longa e branca nube. Non me dirán que non é un nome sonoro e fermoso e que non lles recorda algo...malia que eiquí ás nubes nosas sexan grises e as veces mesmo algo negras, máis nestes días cinsentos.

Estiven alí, en Oaetoroa, por catro ou cinco veces, e unha ou dúas máis facendo escala no aeroporto de Auckland. Conservo das visitas un bastón de mando dun xefe maorí e unha peza de xade que é coma unha bagoa. Trátase dun amuleto que, ó parecer, me asegura quen hei volver alá; oxalá sexa canto antes pois con isto do recorona virus nunca se sabe. Dos transbordos do aeroporto trouxen dúas botellas de Laphroig; a primeira vez un malta que entraba legalmente nos Estados Unidos nos tempos da Lei Seca, en razón das súas virtudes medicinais, e de resultas do que me animei á inxesta de bondades tales e beneficiosas. Da segunda volta, trouxen outra botella de Laphroig, de non lles direi cantos anos (era unha encarga). Requisáronma no aeroporto de Frankfurt. Non sen que antes pedise ir ós servizos, acompañado dun policía, loxicamente, diante do que a baleirei na pía dun lavabo. Non sen antes terlle dado un bico de despedida. Recordei isto e algo que, se me queda espazo e tempo abondo, lles contarei máis tarde cando souben que a nova primeira ministra, Jacinda Ardern chamada, nomeou coma ministra súa de exteriores a unha antropóloga maorí chamada Nahaia Mahuta que me resulta unha cara coñecida. Dígoo polo moko kauahe que ten tatuado na súa cara. Pra min que era unha do séquito que nos levou a Manolo González e máis a min a seren recibidos nun poboado maorí no que está ubicado o marae propiamente dito, é dicir, o edificio que é templo, lugar de asembleas, tanatorio no que velar ós mortos, no que casar, comer e facer festas e no que recibir á xente de fóra que é ben recibida. Outro día contareilles como é a recepción, con cánticos, e como ó final ti debes corresponder con outros. Pra que se vaian facendo unha idea, por se ese día chega, direilles que o finado do meu pai cada vez que me oía cantar dicíame: cala, coño, que non cantas, orneas.

Nunha das viaxes bendiciron a edición inglesa de "Xa vai o Griffon no vento" polo rito maorí e, algo inxenuamente, prometín facerme un moko kauae, unha tatuaxe no papo, cando fixeran o mesmo coa edición en maorí que me prometeran. Embaixo da barba non teño tatuaxe. Tampouco edición en maorí. Teríao feito, si, pero pra logo deixarme medrar de novo a barba. Ofrecer e non dar fai ós parvos alegrar e eu xa me levo alegrado demasiado. Así que, se non lles falo deso, o mesmo lles falo de Helen Clark, que foi primeira ministra neozelandesa e unha vez pasou pola miña casa. Debíalle facer ilusión saber como vivía un escritor galego. Coido que non lle lle debeu parecer mal.

Te puede interesar