Opinión

Tamén Hitler pediu liberdades

Non sei que diría Italo Calvino, que algo tivo que ver con ela, coa vella canción convertida en himno dos partisanos; é dicir dos que fan a guerra á parte; ou sexa, da parte dos menos poderosos enfrontados ós máis satisfeitos de si mesmos.

Que diría Italo Calvino se volvese á vida. E se ó facelo caese no madrileño barrio de Salamanca e escoitase cantar o "Bella ciao", a coro, por hordas ó parecer famentas de liberdade e xustiza social, pobriñas, a penas recén descendidas dos seus habitáculos, de bastantes metros cadrados de superficie e donas de rentas poderosas, xentes de vida habitualmente tan doce que máis que confinados diríase deles que estiveran confitados; que diría? Vai ti sabelo. O mesmo ía e se botaba a chorar.

Saberémolo se Santiago Abascal, que seica é de ascendencia ourensá (e non se di por presumir de nada, conste) espertase calquera día destes e escoitase a Pablo Iglesias cantando aquilo de "voy por rutas imperiales caminando hacia Dios" mentres alzando o seu brazo dereito, cun ángulo de inclinación de corenta e cinco graos con respecto á vertical do corpo, camiñase así, coa "mirada clara y lejos y la frente levantada". Pois que de se producir tal prodixio, o que non é imposible posto que xa se produciu o anterior, a reacción do señor Abascal, podería darnos unha idea da non pequena sorpresa que tería amosado Italo Calvino. 

O mundo ándalles un pouco desviado. Debe ser que é certo que ninguén escarmenta en cabeza allea e que xeneración tras xeneración, cada un delas pola súa conta, descobre a pólvora e divírtese facendo fogos artificiais; descobre o Mediterráneo e canta aquilo de ai, Pepiño, adios, ai Pepiño adios, non te vaias afogar á praia coma nos pasou a nós. Ai, Sálvora, ai San Vicente as nenas bonitas estan...ónde están? En Ourense, coño, ónde van estar! Anque outras veces estean en Mourente ou calquera decidirá onde.

Lin que na manifestación esa do barrio de Salamanca, algunhas señoras de boa familia, se fixeron acompañar das súas fámulas pra que batesen elas cunha culler nos cus das tarteiras ou das tixolas que por alí chaman “cacerolas” e “sartenes”, respectivamente. Non sei se crelo, pero logo de que cantaran o "Bella ciao" e pedisen liberdade e non sei que máis do que ó parecer carecen, xustiza por exemplo, xa me creo calquera cousa. A verdade é que élles un xeito moi distinguido de se manifestar e, de paso, ir poñendo a cadaquén no seu sitio. Xuntos si, pero non revoltos. Isto mesmo debeu pensar o señor que, megáfono en man, chantado nun dos asentos traseiros dun fermoso automóbil descapotable, ía arengando as masas mentres o condutor guiaba, a marcha lenta, acomodando o seu paso co da xente de a pé, ou sexa co da fiel infantería. A fazaña deste home non necesitei lela en ningures, vina eu na tele con estes meus asombrados olliños que ha comer a terra.

Cando eu era o rapaz, algo que hai tantos e tantos anos que deixei de ser, levábanme ó campamento Monterrei e alí cantabamos o de "por el mar corren la liebres por el monte las sardinas". 

Eu debía ter sete ou oito anos (era sobriño político do xefe) e facíame algunha graza aquel pequeno disparate cantado a coro; pero non deixaba de sorprenderme que xente maior, en pantalóns curtos, puxera tanto sorrinte e feliz afán en cantar aquela canción. Entre estas cousas e outras, entre que os e as manifestantes do barrio de Salamanca se protexesen con bandeiras españolas, en troques de facelo con mascarillas e luvas de cores, recordei o que escribiu Schopenhauer dunha nai que , pretendendo a formación dos seus fillos, déulles a ler as fábulas de Esopo. Devolvéronllas de contado. Ante a cara de sorpresa que puxo a nai, o fillo maior sentiuse na obriga de lle dar unha explicación; esta: "Non é un libro pra nós, é moi estúpido e pueril! Xa non nos deixamos tomar o pelo con iso de que os raposos, os lobos e mailos corvos falan. Hai moito tempo que deixamos atrás tales trapalladiñas". 

O vello cascarrabias que foi Schopenhauer de certo que engadiría algún matiz á coda coa que remata o seu comentario: "Quen non recoñece nestes prometedores rapaces ós futuros nacionalistas ilustrados?" Coido eu que a cualificación de ilustrados aplicada hoxe, á vista do que levamos visto e máis do que aínda nos queda por ver, realmente a poderiamos considerar obsoleta e inútil. Aquel tempo no que, ese nacionalismo totalitario ó que alude o vello rosmón, estivo tinguido do que se coñeceu como nacional-catolicismo, o de procesión e peinetas, o de bandeiras e cánticos que xa non os son que foron, sirven agora e de novo pra maior confusión de incautos. Tamén Hitler reclamou liberdades non seu momento.

Así que séntense e esperen. Pero comecen a se preparar tan axiña como Pablo Iglesias comece a entoar o "Venid y vamos todos con flores a María, con flores a porfía, que Madre nuestra es!" Iso é xa o último que nos queda. O que ignoro é que tal canta este galán que atende xa por Don Pablo.

Te puede interesar