Opinión

Os uns, os outros e viceversa

Mércores pasado remataba o artigo preguntándome se lles poderían interesar algo as batalliñas, propias dun vello avó, coas que as veces pode que os maltrate. Se mo permiten, direilles a que se deben. Cando se escribe un artigo que ha saír publicado nun xornal, un non deixa de se preguntar por aquilo que poida concitar a maior atención dos seus posibles lectores; logo resulta que un acaba por escribir daquilo que lle interesa a el. O problema estriba en que o que lle interesa ó escritor de artigos pode que non lle interese a case que ninguén. Por iso, ó ser consciente delo, é cando o escritor decide escribir daquilo que sabe que lle interesa a el. E nesas e non noutras son nas que andamos. Que lle imos facer!

Confésolles que me gusta crer que a xente estea tan farta da polarización existente como o estou eu. Hailles articulistas que leo case que de xeito cotiá, levado dunha vella admiración polos seus traballos, sendo como son consciente do que van dicir a favor ou en contra do goberno, día tras día, sen pausa nin perdón e de acordo coas directrices emanadas de instancias superiores. Confésolles o tedio que me invade en canto boto en falla a brillantez de outrora, aqueles seus artigos alleos de consignas e máximas de guerra, de guerra mediática e política, pero de guerra, de xeito que nunca, nunca, han recoñecer erros nos da súa corda, nin acertos ningúns nos da allea.

Que opción me queda a min? Quédame a da evocación pois pra iso cheguei á idade que teño e a contemplar o mundo cun imprudente distanciamento. Avísollo así porque moito me tempo que hoxe a cousa siga por aí. Non exactamente polo do mércores pero si seguindo unha derrota que, no meu caso, sempre transcorreu por mares procelosos. Así que hai lles vai outra batalliña propia da miña idade, estado e condición.

Recordo con precisión un día no que estaba en Valladolid tomando uns viños, uns bos viños cunhas boas lascas de xamón, nun local ad hoc dos moitos que alí hai. Estaba en compañía do home dunha miña e benquerida curmá. Pra dicilo todo e non é por nada senón pra que se fagan vostedes unha idea da cara que puido poñer o meu parente, moi do PP el, este élles psiquiatra.

Nun momento dado díxome: “Home, está aí Fulano de Tal, amigo meu, que vale un mundo e xa verás como vai ser presidente de Castilla e León e mesmo acabará sendo presidente do goberno de España. Apetéceche coñecelo?”. Loxicamente respondinlle que si. Como non me vai apetecer coñecer xente interesante?

 Cando lle fixen aquela entrevista ó hoxe finado Fidel Castro recibín tantas críticas como ha ser doado imaxinar. As mesmas que recibiría dende a outra banda do espectro político español, ese fantasma idiosincrático, se me chegan propor facerlle outra a Pinochet, algo ó que non me negaría. Ou é que debera negarme a ela? Pois por aí lles vai a cousa. Sempre podes dicir non.

O caso foi que botamos andar, abandonando a barra, camiño dunha mesa na que estaban dous homes; un deles cun bigotiño que non fará falta que lles describa. Eu sonlles un home limitado, certamente limitado, e ó ver a linguaxe corporal daquel diamante en bruto, parei en seco, collín polo cóbado ó meu parente e pregunteille: “Non será ese do bigotiño?” Respondeume que si, que efectivamente era aquel. Parei en seco e díxenlle: “Non me interesa déixao estar”. E non fomos presentados.

Pasado o tempo, este deulle a razón ó psiquiatra. O do bigotiño foi presidente do Goberno de España, prometendo estar oito anos no exercicio de tal función, por considerar ese un tempo abondo pra non se pasar de rosca, e anunciando que chegado a cumprir ese prazo non se volvería presentar a outra reelección. E así o fixo. Cando cumpriu a súa promesa tiven a ocorrencia de celebralo nun artigo pois non estou habituado a ver como os políticos cumpren coa súa palabra. Nunca tal fixera, non faltou quen me chamara de todo. Máis, claro, os da banda que eu coxeo. Falar ben de Aznar? A quen se lle ocorre? Tan só a un perdulario arribista coma min, claro. 

Naqueles anos a paisaxe política española aínda non estaba tan deteriorada como o esta hoxe en día, cando están tan polarizadas as opinións que uns só saben falar mal de Pedro Sánchez e outros só o saben facer de Alberto Núñez Feijoo. Estreméceme esa diferenciación entre uns e outros: nós os bos, e vós os malos; a cualificación de bondade absoluta aplicada a uns e a de maldade absoluta aplicada a outros, e viceversa, é, según me aprendeu meu pai, fascismo puro. Non quero crer que a nosa sociedade se estea fascistizando.

 Porén non é mentira que hai un andazo de totalitarismo intelectual que millor sería que fose devecendo ata regresar ós tempos aqueles de concordia cidadá que fixeron que vivísemos os días esperanzados e fermosos que todo o mundo celebrou. A política cando non é negociación e pacto é outra cousa que millor é que cadaquén dos lectores decida a cualificación a adxudicarlle.

A conto disto, imos ter que darlle a razón a Arthur Schnitzler, o discípulo de Freud, cando nos deixou aviso de que nos seus tempos era “unha magoa que a maioría dos racionalistas teñan tan escaso raciocinio e que a maioría dos místicos tan pouca imaxinación. De non ser así, poderían entenderse perfectamente e máis dunha vez verían que pensan o mesmo, só que o expresan en diferente idioma”.

Seríamos nós quen de decidir cales nestes nosos días, son os racionalistas e cales os místicos? Penso que non sería alá moi doado porque non sei se haberá moitos máis místicos, moito máis que racionalistas, pois son os máis os que se deixan levar dos sentimentos e dos dogmas políticos en uso. Millor falar dos días de sol e rosas que todo avó debe recordar.

Te puede interesar