Opinión

A vida non da moito que contar

Luns. Comeza este sosegado martirio, déixenme que o defina así, de atopar un tema do que lles falar facéndoo de xeito que os entreteña sen molestalos máis do normal. Repaso as lecturas da semana que se foi hai nada, pero non atopo moito ó que me referir de non ser algún libro que, ben polo seu grosor, ben pola miña escasa dedicación á súa lectura ó longo dos últimos días, pero tamén porque xa lles falei del e temo aburrilos se teimo en facelo de novo, déixanme un camiño choído no que sería ocioso intentar sequera aventurarme. Que facer? A vida non da moito que contar. Ando volta pra eiquí, volta pra alá, ocupado que estou coa presentación da última novela, e como está mal visto iso da autopromoción non estaría ben que lles falase dela. Así que cambiarei de tema. 

O sábado fun comer unha lamprea ó Don Júlio, un restaurante que hai xusto ó pe do Hotel Minho, en Vilameá, antes de chegar a Vilanova da Cerveira e pódolles falar dela. Non estaba preparada á bordelesa, que va, senón co arroz cociñado xa xunto a ela dun xeito que, se nón se me asegura que isto non o vai ler ningún portugués, ningún minhoto, diría que era dun xeito exquisito, que estaba deliciosa, vaia; vaian e compróbeno. O malo foi que logo saímos tomar os cafés na terraza, caia un sol impropio e agarrei a catarreira que aínda conservo e moito me dificulta a escrita, a elección da escrita, de maneira que só me sinto o necesariamente tranquilo e sosegado se recordo á raiña dos ríos, que uns din carne e outros afirman pescado, e que o único certo é que se trata da señora das augas avoltas e frías do inverno pois nelas exerce como tal namentres non chega o cuco a nos anunciar a primavera.

Todo isto mentres a gripe chinesa, ese andazo do retrovirus ou do coronavirus, ou como centellas se lle chame a ese bichiño -que non é nin sequera tan grande como os "hilitos" do petróleo do Prestige e que si se lle da tempo o mesmo chega deica este fisterre no que os galegos nos sentimos excéntricos e únicos, arredados cando non esquecidos, xa se sabe, condición do animal, naturalmente; ese bichiño cuxa contemplación, unha vez debidamente aumentado nas pantallas de televisión, recorda unha mina submarina das utilizadas na Segunda Guerra Mundial; ese bichiño, que de momento tan só nos preocupa algo pese á catarreiras como a miña, seguramente debida ó sol do inverno, sempre tan cabrón e pouco afortunado; ese bichiño ou un seu parente non me permite nin sequera ler algún libro que me espera dende que andei por Ferreira de Pantón e apampei vendo a fermosura do románico que alí segue instalado, dende hai séculos, malia a neglixencia duns, o abandono doutros e a ignorancia dos máis e maiores pecadores. Un deses libros, acaso o que máis interés e curiosidade me esperta, é o de Xosé Lois García, titulado "Simboloxía do románico de Pantón" do que algún día, cando o dea por lido, heilles falar, sen dúbida ningunha, pois tanto é o que me chama unha vez folleadas as súas páxinas, lidas algunhas así coma ó chou, contempladas algunhas das súas ilustracións e sabida e coñecida a valía do seu autor. Poden ir léndoo vostedes, se queren, claro. Eu hoxe non lles dou feito.

Te puede interesar