Opinión

O cadeliño zuro e o visitante impertinente

A Afonso, e ao grupo Estafeta, por regalarnos tantos estraloques para estoupar no medio desta noite do eterno cuarto minguante.

“Somos nós, afinal, que nos desapoiamos, e é entre nós e nós que se fere a diplomacia da batalha surda” 

(O livro do desassossego, Fernando Pessoa).

. . . . . . .

Aínda que pareza que pasou unha eternidade, pouco máis hai de quince días. Mentres o meu café cortado devoraba nun santiamén o terrón de azucre que lle arrimei ao fociño, negándome o dereito a gozar do pracer da remexedura, avistei a través da vidreira un fulano extravagante, claramente decidido a entrar onde algúns matabamos o tempo, o bar El Murciélago. Xustiño antes de sorber o primeiro grolo oíuse o estrondo que pegou a porta contra a parede, por mor do empurrón que lle zoscou aquel puto impertinente. Mais as impertérritas táboas, no canto de esnafrarse contra a parede, decidiron remelarse e regresar ao seu sitio a toda hostia e, por aquilo do efecto búmerang, aproveitar a viaxe de regreso para espetarlle un sopramocos ao inoportuno visitante. Ao decatarse que os morros do noxento badoco estaban intactos, a porta intentouno varias veces sen éxito e finalmente, malia a súa teimosía, tivo que recobrar a compostura de sempre.

O cadeliño zuro, apoucado no regazo da señora que zugaba o último refugallo da copa de moscatel, pegou un brinco e botou a correr como un foguete, decidido a facerlle fronte ao insolente; mais á medida que este camiñaba coma un pistoleiro cara á barra e farto de saber que «quen ten cu, ten medo», freou en seco, pegou unha reviravolta e regresou novamente ao colo da súa ama, mentres a clientela seguía tan apapahostiada como antes do acontecido, como se todo lle importase un chavo. Uns, ocupando as mesas sen gastar un peso; outros, refollando os xornais deportivos, cos cóbados fincados na barra, agardando que o susto fose minguando canda a escuma da cervexa.

Esa mesma actitude, así de babeca, foi a adoitada polo fulano que, con pinta de ser o dono do local, secaba a louza detrás da barra cun pano que in illo tempore puido ter sido de cor branca. Ese, o dono ou o que fose, nin sequera abriu a boca, limitándose a mirar por riba das lentes que repousaban na punta do seu nariz. Cando o pelouro chegou ao mostrador, sen preguntar, agarrou a botella do licor café e encheulle un chato a cugulo. O importuno visitante enviou o líquido dun trago. Ambos repetiron cadansúa faena unha e varias veces ata que o estraño visitante, sen pedir a conta, tocou a chanca cara a fóra, despedíndose con outro portazo, talvez máis contundente que o anterior. Nese instante foi cando, por mor do estrondo que causou a persiana ao esborrallarse e fundírense os plomos, o local ficou invadido por unha súbita escuridade que obrigou a clientela, chea de pánico, a fuxir pola porta traseira, identificada pola luz de emerxencia. Fóra xa daquel inferno, os que se atreveron a enfiar a vista cara á entrada principal puideron ver un inmenso morcego rindo a esgalla, debuxado na cara exterior da persiana do bar.

Agora, un día tras outro, desde a miña xanela podo observar como a persiana segue inmutábel e como, aí contra a noitiña, cando a toda a veciñanza se lle dá por aplaudir, o cadelo zuro, de paseo canda a dona, ladra e ladra sen sosego ao pasar por diante do café. 

(En busca dunha chisca de luz, conteillo todo ao meu tío Lisardo mais valeume de ben pouco porque sigo obstinado coas mesmas dúbidas. Non acabo de comprender a quén lle ladra o cadeliño zuro. Ao dono do bar por ter a porta pechada? A aquel descoñecido e malcriado visitante? Talvez ao morcego estampado na chapa que non para de rir un instante? Eu non sei! Mais quen o sabe!)

Te puede interesar