Ao amigo D.C. por vir cara ao noso bando
Despertouno algo que era máis escuro que a oscuridade do cuarto, máis escuro e pesado, vagamente aos pés da cama.(Julio Cortázar, Alguén anda por aí).
Atrapado pola rutina dos últimos corenta anos, activa o despertador antes de deitarse. E o moi cabrón ponse a timbrar á rompente do día, como sempre. Alonso érguese sen pensalo, vai ao baño, aséase, almorza, vístese de présa, colle o abrigo e o chapeu e enfía a ruta cara ao comercio La ganga. Ao sacar a man do peto para abrir a porta decátase que xa non forma parte da empresa. Bate coa man aberta na fronte, disimula e emprende o camiño de volta sen decidir o destino, desnortado. Ao chegar á altura do antigo Banco de España párase ante a moza do violín. A melodía que escoita tráelle á memoria unha canción de hai cincuenta anos: Los wagner's nunha sesión vermú da sala Auria.
Despois de toda unha vida de contábel, iso que lle chaman deformación profesional lévao inconscientemente a contar as árbores da rúa do Paseo. Un amigo, con tres anos de experiencia, acércaselle e vai canda el un rato longo. De camiño cóntalle que o vinte e seis de cada mes lle ingresan a pensión, e instrúeo sobre as novas obrigas: botarlle algo de comer ás pombas no parque, mexar con frecuencia e inspeccionar obras. Visita as de Marcelo Macías e regresa desanimado. Anda ata a estación do Empalme e, ao ver a nova de autobuses, cágase en todas as autoridades, unha por unha. Ao cabo dunha semana xa só conta cousas. Conta pombas, árbores, coches, xente..., tardes, sobre todo, tardes. O vinteseis vai pola sucursal e, ao entrar, conta os empregados: tres. Entón pensa, “que atrocidade!, hai quince anos había máis dunha ducia”.
-Bo día, señor Alonso, que raro velo por aquí!?
-Bo día será para ti! Fai o favor e mira se me aboaron a pensión.
O tipo do traxe pídelle o número do de-ene-i, tecléao no computador e sen abrir a boca, cun xesto facial, confírmalle o ingreso.
-Fai o favor e traima para aquí.
-Toda?
-Si, si. Home, claro!
Teclea outra vez e a máquina, ta-que-ta-que-tá, cuspe o diñeiro a toda hostia. O do traxe mándao asinar cun pizarrillo de plástico nun chintófano negro, conta os cartos manualmente e entrégallos. Alonso, sen afastarse do mostrador, cóntaos dúas veces –mil cento sete euros con trinta céntimos-. Acénalle ao dependente.
-Está todo ben. Métemos na conta. Hai que comprobar ata o último céntimo! Calquera se fía do ministro do ramo! E dos bancos, xa non digamos!
O empregado, con cara de poucos amigos, conta os cartos outra vez e pídelle a Alonso que rubrique novamente. El asina, colle o chapeu e despídese: “ata dentro dun mes, rapaz!” O outro, ensimesmado detrás do ordenador, garda silencio e baixa a cabeza.
(O meu tío Lisardo está a piques de desvariar, pola angustia que lle produce a impotencia de non ser quen de distinguir entre o tedio dos que fan algo e a angustia dos que non teñen que facer.)
