Opinión

As cores do frío. A Etelvino in memóriam

As cores do frío. A ETelvino in memóriam

Tal como están as cousas / tal como vai a ferida / pode vir o fin / dende cualquera lugar / Pero caerei dicindo / que era boa a vida / e que valía a pena / vivir e reventar. (Poética, Felix Grande)

De que cor é o frío, amigo? De que cor será a pel dese frío insolente e tan mal educado que antonte á tardiña se atreveu a entrar na túa casa dese modo tan groseiro, sen convite nin permiso? Se eu soubera das súas dentadas tonalidades, das súas mañas e presenzas impertinentes e rabiosas, das súas repugnantes confianzas, para chegar de súpeto e arrepiarche o ser, coma unha porfiosa samesuga que se apegaña ao teu corpo para zugarche o sangue e amolarche definitivamente a vida; entón, eu podería comprender os negrores da pel do frío.

Se eu soubera interpretar por que no medio de tanto sosego, de tanta paría e insufríbel calor se presenta ese frío tan insoportábel para pórse a gurrar como un boi bravo contras as ponlas da túa vida ata tumbar ao rexo carballo que sempre fuches e que tanto agarimo e forza nos deches. Ou se eu soubera por que aparece aí como un cabalo desbocado, chimpando e crebando as tellas, pretendendo derrubar o castelo que día a día, coas túas limpas e teimudas mans nos acabaches construíndo ao longo da túa vida ou cando, sen ningún tipo de licenza, ousa entrar polas inexistentes físgoas da túa historia e facerte tremer sen remedio, malia a túa firmeza aceirada ata deixarche a alma talmente seca; entón, eu podería explicarche cales son as distintas tonalidades da pel do frío.

Se ti e máis eu e milleiros de amigos, collidos da man, foramos capaces de ver vir ese vento que se atreve a arrastrar tanto frío negro, se foramos capaces de avistalo, de presentilo, aínda que tiveramos que espreitalo en cada hora e en cada esquina, no canto de deixarnos levar polas temperanzas insufríbeis e porfionas que se presentan ao amencer, cada día. Ou, se talvez puideramos sospeitar, só sospeitar, das súas reviradas pretensións, cando soa e resoa o eco das doenzas consentidas; entón, meu amigo, eu e un millón de irmáns prestariámosche sen dubidalo un instante, nun doce santiamén, os nosos manteos de estopa, varudos e brancos que, ao longo da túa vida, nos ensinaches a tecer sen titubeos, para axudarche a espantar o frío, para chantarlle cara sen medo nin arrepíos, para compensarche algo tantas decrúas que nunca che pagaremos. Mais ti fúcheste, marchaches discretamente, sen sequera enviarnos a factura, sen botar as contas do que che debemos. Sen saber de que cor é a pel do frío.

Te puede interesar