A sua voz era baça e trêmula,
como a das criaturas que não esperam nada, porque é perfeitamente inútil esperar.
(Fernando Pessoa, “O libro do desassossego”).
Nunca souben moi ben, se don Claudio era así porque si ou por convicción. El era como era, e malia todo foi quen de chegar a arcipreste. Mais, por moito que a Historia se repita, como o tempo nunca se detén, aínda que nos pareza que nada cambia, a casca das cousas –só a casca, claro– a pesar de ser codia, non deixa de mudar, aínda que sexa lentamente.
Así a todo, e por iso mesmo, a medida que se esmirraba a habelencia dos pastores da Igrexa para furgarlle no maxín aos fregueses, a veciñanza ía descoidando o devezo por traballarlle as terras a cambio de indulxencias. Foi entón cando don Claudio, desgustado por ver as leiras sacras á poula, se puxo a refollar no libro da Xénese, en busca dun milagre. Ao ler aquilo, “gañarás o pan co suor da túa fronte”, agarrou o sacho polo mango e, antes de saír da reitoral, xa atopara a causa pola que as glándulas da pel segregan unha substancia líquida, composta de auga e ácidos orgánicos. Así que, como a cabeza pode valer para máis cousas ca levar o chapeu, don Claudio, decidiu levarlle a contra a san Isidro Labrador e abrir unha colecta para mecanizarse. Coa esmola do santo mercou un motocultor.
Non tardou en notar menos humidade nas costas e, ao vender parte da colleita, ideou e encargou un remolque para acoplarllo á mula mecánica. O Molina quíxoo afear na taberna, preguntándolle se a maquinaria tiña potencia dabondo para dedicala ao transporte de mercadorías. Don Claudio a escape pillou a indirecta e desafiouno a que o comprobase el mesmo, acompañándoo ao almacén onde ía levar dúas sacas de patacas. Meu dito meu feito, o outro sentou no remolque, ao lado do crego e o tractor, arrincou tremelicando, dereitiño cara a poza de auga e bulleiro que hai diante da reitoral. O reverendo botouse a toda mecha fóra da auga, desposuído da roupa que levaba posta, engarrada nas silvas e nos ferranchos da maquinaria, mentres Molina non saía do seu asombro ao comprobar que, do pescozo para baixo, o cura era idéntico a el.
(O meu tío Lisardo non deixa de sorprenderse, ao atopar cada día tantos pillabáns que van pola vida presumindo de listos ata que, por un casual fican espidos, mostrando a súa manifesta ignorancia.)
