“Para comezar, tendo en conta que se atopaba na aldea, onde a vida conservaba o sabor auténtico da tradición verdadeira, anunciaba que ía pasar a tarde traballando na horta, un costume que asociaba máis facilmente con Mesopotamia que con Atenas”. (Deus sentado nun sillón azul, Carlos Casares).
Os dos adentros da Limia chamámoslle “aire da Feira Nova” ao vento do Poñente. A doce brisa que suaviza a ardencia da perpetua secura que non deixa de abafarnos. O pracenteiro frescor que pretende aliviarnos un instante, ou volvernos máis rexos, para poder aguantar as intemperanzas que decotío fan acto de presenza e van convertendo en cinza os alicerces das nosas aldeas. A airexa valente que vén dun lugar acugulado de historias e de aconteceres repentinos e atrevidos, que foron capaces de domear a perdurábel solvencia da propia Vía Nova, ou de eclipsar o seu nome auténtico: Ponte Liñares. Ou mesmo de pór en dúbida a súa indecisa pertenza.
Polos camiños que ignoran os “gue-pe-eses”, que se cruzan e se entrecruzan na Feira Nova, os viaxeiros do presente, os poucos que se achegan ata acolá, atravesan aquela parte do mundo devagar, facendo ademán de quedarse, coma se quixesen relembrar os vellos antontes nalgunha sala de festas, nalgún ultramarinos, ou nas tabernas de noutrora, coma se quixesen ir ao encontro das racións de peixes fritos, pescados entre as espadanas e os beóns do río do Esquecemento, adobiados con unto e pemento picante, viño de matute, chatos de “103” e tabaco de estraperlo. Mais, ese xesto de parar só é iso, un ademán. Porque aí xa non é o fin dun traxecto.
Nese lugar do mapa, onde a Limia perde o nome e o Limia se fai río, onde nace o vento, ao pé dun miliario sen millas e dunha santa sen devotos, vai podrecendo pouco a pouco o potreiro de vellos paus de carballo, presidido por un inmenso letreiro de chapa galvanizada: «Férranse bestas. Cápanse poldros bravos. Véndense pexas artesáns. De luns a venres. De 10 a 13 e de 16 a 18 horas».
Malia todo, o negocio segue sen dispor da licenza que tanto ansia aqueloutro sobriño do meu tío Lisardo, para poder exercer legal e dignamente o oficio de ferrador. Mais, a pesar das pexas do goberno, ese porfión do nabo preséntase decotío no seu posto de traballo cunha puntualidade case inglesa, sen que a día de hoxe se presentase no lugar a primeira besta e, tristemente, sen que a cousa colla trazas de ver mudar os acontecementos. Só a teimuda impertinencia dos inspectores de sanidade e da policía autonómica, empeñados en levantar acta da existencia dun negocio inexistente, sen licenza e sen clientes, é capaz de crebar o tétrico silencio.
Ah! Di o meu tío Lisardo que, no país das trinta e pico mil aldeas, casos coma o do ferrador da Feira Nova forman parte da paisaxe da insignificancia, malia os varios milleiros de ducias de toleiráns, dispostos a deixarse agarimar polo vento do Poñente, ou polo aire da Feira Nova, que máis ten! Así que, os do goberno poden seguir presumindo dos seus plans de apoio ao emprendemento e, se queren, tamén poden tocar o berimbao. Iso si, que procuren non espertar aos da oposición, pois cómprelles o tempo para seguir durmindo a sesta. Hai que “goderse”!
