Opinión

Mentres tanto

“Vivemos todos, neste mundo, a bordo de um navio zarpado de um porto que desconhecemos para um porto que ignoramos;...” (O livro do desassossego, Fernando Pessoa).

Mentres as autoridades competentes, tarde e mal, adoptaban as primeiras medidas para frear a pandemia do coronavirus, miles de madrileños, despois de esgotar as existencias  de papel hixiénico, fuxían das súas casas como cadelos espantadizos cara Cartaxena ou Sanxenxo, sen preocuparse se as partículas indocumentadas do Covid-19 decidían viaxar canda eles, para ficar alí definitivamente. Aquí, nesta esquina do mapa, cualificada polos da capital do reino como “periferia”, no camarín das verduras dun deses templos erixidos en honor da Santísima Fartura, languidecía soíño, amarelado e impertérrito o carozo da última leituga, despois de que dúas fanáticas, ao turraren bruscamente para apoderarse dela, lle arrincaran tódalas follas verdes, ata deixala literalmente desplumada.
Mentres dure este maldito inferno, os que dominan o cotarro non pararán de furgar en todo a unha velocidade de vertixe para amañar, ao seu antollo e sen contar co noso beneplácito, aquilo que realmente nos importa. As pésimas condicións laborais dos que teñen traballo empeorarán sen clemencia, mentres as posibilidades de atopalo dos que non o teñen minguarán ata a extenuación. As liberdades individuais e colectivas, cheas de mazaduras, acabarán cos artellos totalmente dislocados. O plan de recortes, iniciado coa crise do 2008, para mutilar o sistema de saúde pública e outros servizos, seguirá apertándolle a gorxa ata esnaquizalos definitivamente. Xa verás!


O medo xa se agarrouse ao noso pescozo coma un carrapato, e talvez consiga abafar definitivamente a pouca capacidade de sermos nós que nos queda. En calquera caso, os beixos, abrazos e apertóns de mans, se regresan algún día, tardarán moito en ser tantos e tan intensos como eran cando o virus nolos arrebatou inexorabelmente.


Mentres tanto, esa Europa que nos venderan como a panacea que remediaría todos os nosos males, segue sendo a mesma de sempre: unha recua de tratantes subordinados aos capitais financeiros que viaxan sen carné nin pasaporte, mercé aos salvocondutos que lle regalan –e lle seguirán regalando– os gobernantes de quenda.  


Ah! O meu tío Lisardo non deixa de preguntarse quen defenderá os servizos públicos e quen apoiará aos máis débiles se, cando conclúa todo isto, os sindicatos de clase seguen sendo simples xestorías e os autodenominados partidos da esquerda reaparecen máis mansos ca antes da hecatombe. Iso si, se de algo podemos estar seguros é de que o consumo de papel de limpar o cu será o primeiro en volver á súa normalidade.

Coordinador Museo da Limia

Te puede interesar