O tempo cobreguea no silencio / polas canles das veas que arraízan / no vento camiñado.
(Antón Tovar, do poema O tempo de Sempre, Calados esconxuros).
Malia levar no carrelo mil e pico quilos de teoloxía, don Claudio, sempre foi algo apoucado. Hai quen di que carece da necesaria picardía e mesmo da habelencia que un do seu status precisa para tumbar, no lamazal das súas propias artimañas, aos pillabáns que andan decotío á espreita dos “donclaudios” da vida.
Mais, onde se mide o calibre do apoucamento é na taberna, na celebración do ritual da matanza do tempo. Aí non hai espazo para treguas e concesións. Cando aparece algún incauto, os foles de negror, causantes da tupida escuridade que amanta os lonxevos días de inverno, invaden cada instante para abafar ata extenualas as exuberancias ou cativezas que pretendan impedirlle pexar os reloxos, para deixarlle paso á imprudente ruleta que nunca se cansa de trousar ocorrencias e brincadeiras.
Hoxe, don Claudio, chegou máis cedo da conta ao bar La Estrella. Lola, como de costume, sérvelle a primeira copa de licor sen que medie unha palabra. Cando entrou o segundo cliente, o crego xa engulira tres. Non obstante seguía de pé, coa sotana desabrochada e as mans nos petos, adoitando a pose dun artista do Far West, bufando e fabricando frases coxas envoltas en apegadizas poalleiras de cuspe, producidas mercé á indómita teimosía de encomendarlle á lingua faenas máis propias dun hisopo de esparexer a auga bendita.
O petulante Molina tratábao de tu, atribuíndose unha licenza que nin sequera posuían os da familia. Preguntoulle cando foi a última vez que lavou o gardapó. O reverendo non se fixo agardar: “Dende que cantei misa, Molina. Así que, se es tan listo como cres, vas ao arquivo diocesano, infórmaste da data e, se sabes restar, atoparás a resposta”.
Dona Margarita, a médica, presentouse como a menciña preventiva capaz de evitar males maiores, aparecendo no bar ataviada cunha vestimenta semellante á de don Claudio, agás na cor, que era branca. O cura, sen sabermos a razón, liquidou a conversa sobre a cotra da sotana, como quen mata o rei co cabalo, saudando cunha pregunta á matasáns: “Mucho trabajo, doctora?” “Mucho, y desde que no le hacen caso a ustedes, mucho más!”, respondeulle a facultativa. E aí morreu a conversa.
Os outros, os que están sempre de papaleisóns na taberna, ao ver que as andrómenas daquela xente tan extravagante non daba máis de si, decidiron regresar discretamente ao colo da perdurábel inopia inverniza, agardando que se presente un novo día para poder facer absolutamente o mesmo.
(O meu tío Lisardo non se cansa de dicir que, se algún día chega a mandar, a súa primeira medida sería eliminar o inverno de todos os calendarios do Universo.)
