Opinión

A solaina do futuro

Descoñezo se algunha vez escribín sobre isto. Paseniño, paseniño, son tantas as columnas que levo escritas nos últimos -poñamos- vinte anos, que me sería imposible telas todas circulando polas estrías dos miolos.

Correrei o risco, polo tanto, porque se non eu non o lembro, dificilmente, coido, que se lembre alguén.

Non sei el -é de supoñer que non-, pero eu teño moi fresco na memoria, non tanto o día do ano como as circunstancias e o lugar no que Carlos Núñez e máis eu nos coñecemos.

Foi unha tarde de hai unha ducia de anos no auditorio de Ponte da Barca. A min convidáranme a participar nunhas xornadas sobre a cultura castrexa para falar dos proxectos -desgraciadamente inacabados- que en Celanova tiñamos para o xacemento arqueolóxico de Castromao e a súa presencia no mesmo lugar tivo razón de ser por interposición de seu pai, ourensán-vigués de dobre nacionalidade, que tamén asistiu ó encontro céltico.

Cando pola mañá nos coñecemos Carlos pai e máis eu, xurdiu un engado de conexión terrea, non en van el tamén é orixinario das Terras de Celanova e iso, na distancia -aínda que sexa pequena- tece lazos resistentes, dígollo eu, que me leva acontecido moitas veces.

Falamos de xente común, collemos confianza coma se nos coñeceramos xa de toda a vida e entón eu díxenlle que tiñamos que conseguir que Carlos tocase algún día no claustro barroco do mosteiro de Celanova. "Pois si, que estaría ben -contestoume el- pero, pola tarde vasllo poder propoñer directamente, porque ven de Lisboa e vaime recoller aquí".

E así foi. Pola tarde chegou, repetimos conversas iniciáticas, volvemos falar de don Albino, o seu avó, mestre galeguista dos tempos da República na miña parroquia de Amoroce, e depositamos na solaina do futuro a ilusionante proposta, para min máis unha ensoñación, naquel momento, ca outra cousa.

Pero o certo é que cando a vontade común dirixe os pasos é máis doado atopar o camiño correcto, polo que nantronte pola noite, once anos despois de telo feito literalmente sobre o altar maior da maxestosa igrexa conventual nun concerto de gaita e órgano que aínda hoxe alimenta sensacións cando se menta, tocou por fin no claustro das procesións e a maxia da música volveu alimentar as retorneadas pedras do claustro celanovés como había tempo que ninguén as alimentaba.

Pura maxia! Repetiu varias veces, unha vez rematado o concerto, mentres consumiamos conversa e relaxación nocturna na terraza do espolón da praza da miña vila e pousabamos novos retos sobre a solaina do futuro, convencidos de que tamén serán realidade algún día, porque, como ben dixo na presentación dos concertos en Ourense, isto non é “business”, senón “actos de amor polo país” que só poden facer os grandes.

Te puede interesar