Teño eu xente coñecida que adoita cubrir informativamente os carruseis electorais, xa sexa con líderes mediáticos ou con políticos de segunda fila segundo lles toque no reparto informativo que fai o seu medio de comunicación.
No caso da información local non acontece así porque non se trasladan, se non que os informadores de cada comarca simplemente esperan a que chegue cada día a correspondente caravana política, recolle algúns apuntes do día e transmite a información, sen máis implicación persoal cá de recoller as mensaxes previstas para o día e facerllas chegar por vía telemática ó centro informativo. Labor de correspondente, neste caso, que non lles dá tempo a adquiriren o máis mínimo achegamento emocional, porque, pola mesma porta pola que entran saen de contado, sen necesidade de saberen en moitos casos nin os nomes da maioría dos que chegaron e marcharon practicamente sen falar.
De todos modos, hoxe -nesta xornada de reflexión- quérome deter nos outros. É dicir, naqueles que ó máis puro estilo de reporteiro infiltrado cobren informativamente almorzos de primeira hora, paseos polas cidades, encontros de traballo con colectivos e cidadáns, e xa pola noitiña mitins ofrecidos sempre -ou case- polas mesmas persoas. Hoxe aquí, mañá acolá, pasado mañá trasacolá... E así ata o día anterior ó "xuízo final" que é a xornada electoral.
Por veces téñolle preguntado a algún deles se non se saturan mentalmente de tanto escoitar día si e día tamén as mesmas consignas, por moito que teñan lugar en escenarios diferentes e con moi pequenos matices de variación en función do tema abordado.
Téñolles preguntado e aínda que nunca me dixeron nin que si nin que non, non fai falta que respondan porque a medida que van pasando os días ti vas vendo como tamén a eles se lles vai esgotando a batería do receptor e cando chega a xornada de reflexión acaban por estaren incluso máis extasiados cós propios candidatos, máis afeitos nestes casos a tales maratóns.
Tamén lles teño preguntado -aínda que iso tamén o teño comprobado eu mesmo- como é que dan convivido no medio de tanto artificio saudador, con bicos e abrazos a esgalla, coma se non houbera un onte, para logo despedírense pola noitiña con máis bicos e abrazos, coma se non houbera un mañá, ata que chega o día seguinte e noutro escenario repetiren de novo o mesmo ritual de iniciación.
Non sei -e que me desculpen aqueles quen se poida dar por aludido porque estou pensando en xenérico-, pero a miúdo teño a sensación de que non pode ser boa tanta dose de endogamia partidaria xunta para manter as ideas claras unha pasado o día das eleccións.
