Opinión

Café con borra

Pasaba un pouco do mediodía. Volvía eu dunha viaxe curta polos arrabaldos da fronteira cando decidín parar a tomar un café deses que poderiamos chamar fisiolóxicos.

A estrada, un tanto sinuosa, de curva e contracurva como adoitan seren as que transitan por unha banda e pola outra de calquera liña fronteiriza, permitiume ver a uns cantos metros de distancia a lona típica que anuncia un bar de carretera e alí decidín pousar os pés e cumprir co pensamento.

Debo indicar a xeito de contexto que tanto por unha coma pola outra beira da estrada non detectei máis movemento có das follas das árbores froteiras que había nas hortas a carón das casas e do pó da frouma dos piñeiros que por veces semellaba un mesto manto de néboa amarela.

Entrei no local e dentro da barra estaba un señor espilido, que superaba ben os 75, tratando de premer, sen equivocar o número, as teclas dun teléfono de sobremesa dos que xa non se ven nada máis ca nas películas dos anos 80. En converxencia comigo outro señor dunha idade parella ó camareiro, apoiado nunha caxata case tan vella coma el, acababa de se erguer dunha cadeira e transitaba, coxeando un pouco, cara a barra para botar man do xornal, supoño que do día.

No fondo do local, facendo sombra de contraluz dunha xanela que permitía ver un horizonte aberto, unha parella -home, muller- dedicábanse a cubrir un crucigrama e falar entre eles, loxicamente das súas cousas. Folga precisar que, aínda que algo máis novos có resto, os dous clientes da mesa superaban tamén con creces a idade mínima de xubilación, supuxen eu que na emigración porque entre eles dirixíanse nun castelán indefinido.

A muller, supoño eu que do propietario do local, ía e viña dende un espazo ocultado para min por uns biombos de madeira, cara a barra do bar, coa mesma parsimonia e o mesmo ritmo lento co que todo acontecía no local.

Pedín un café con leite morno que, para me atender, obrigou ó propietario do local a abortar a operación da chamada telefónica e camiñar paseniño cara a cafeteira co fin de cumprir co meu pedido.

Naquel intre mesmo e sen solución de continuidade eu souben de certo que ía tomar un café con borra. Certamente non me importou. Estaba contemplando unha escena que dificilmente se me colocaría por diante tan diáfana, coma unha obra de teatro que representaba só para min unha alegoría da Galicia na que non pasa o tempo. Esa Galicia na que nace o sol e dez horas despois morre sen que pase absolutamente nada.

Un cartel pendurado entre licores, con máis de 20 ou 30 anos de botella, dicía: “Hay lotería de Navidad". Non din visto de que ano. E un azulexo de frases lapidarias representaba un canto auténtico á anacronía do momento: “Los hombres son como los limones, unos son maricas y otros…” Só faltaba o borracho da aldea e de súpeto entrou botando pestes… Por certo, o café tomeino, pero as borras quedaron alí como testamento.

Te puede interesar