Opinión

Catro follas dun trébol

Do mesmo xeito que ocorre co universal microrrelato do dinosaurio de Monterroso, de súpeto o mundo espertou e decatouse de que o patrimonio cultural aínda estaba alí. E non só aínda estaba alí, senón que tiña unha razón de ser para estar e ser valorado e conservado para o futuro.

Acontece sempre o mesmo, ten que se dar unha circunstancia inesperada que nos zarabata cando menos o esperemos e que nos deixe apampanados para que vexamos todo o que non tiñamos visto ata ese momento, por máis que o tiveramos permanentemente diante dos nosos ollos.

Nunha versión máis expresiva diria que temos que pisar o angazo e que o rabo nos inche os morros para que lembremos con clarividencia o nome do trebello.

Isto foi o que aconteceu nantronte cando pola tarde as redes sociais e os informativos audiovisuais todos do mundo viraron as súas antenas comunicativas cara o corazón fundacional da capital francesa e comezaron a reflectir imaxes das espectaculares labaradas que, a milleiros de graos de temperatura, engulían e trituraban as cerchas, as tesoiras, a impresionante agulla de chumbo cristal e madeira, e o resto de elementos arquitectónicos nos que se sostiña a cuberta da Nosa Señora parisina.

Oitocentos cincuenta anos de historia -aínda que en parte non fose certo- era o que subliñaban tódolos informativos á hora de tratar de incrementar o valor cultural dun dos monumentos máis coñecidos e máis visitados de Europa.

Repito, de súpeto -e escríboo con total conciencia-, gracias a que ardeu o símbolo arquitectónico da cultura e da relixiosidade gabacha, todos comezamos a "verlle o cu á carriza" e dedicámonos a reflexionar sobre o valor que realmente lle damos e a seguridade que lle ofrecemos ó noso propio patrimonio para a súa conservación.

Sen ir máis lonxe e a modo sinxelo -pero non localista- de exemplo, se saco a cabeza pola xanela dende onde estou escribindo, nun simple golpe de vista case alcanzo a intuír os espazos onde se asentan, verbigracia, o xacemento arqueolóxico de Castromao (con máis de 2.500 anos de terra por riba), a capela mozárabe de San Miguel (con 1.077 anos intacta) e mesmo a fortaleza medieval de Vilanova dos Infantes coa súa torre vixía como fito dende o que lembrar o ano 1160, cando o mesmísimo Afonso Henriques andaba por estas terras nordesías, tratando de alongar as fronteiras do seu recentemente fundado Reino de Portugal. E todo elo sen sequera detérmonos no conxunto monacal promovido polo bispo Rosendo.

Velaí catro espazos anónimos bastante máis vellos cá Nosa Señora gabacha e a menos da carreiriña dun can, coma catro follas dun prezado trébol. Un trébol perdido nun ermo que non dá de comer, polo que ninguén lle dá o valor que ten. Con demasiada frecuencia nin sequera nós mesmos.

Te puede interesar