Opinión

Gracias, Mark

Voulle contar unha anécdota, benquerido lector, que ten que ver coa música que me alerta cada vez que alguén me chama por teléfono.

Podería ser un dos tonos preinstalados que trae de fábrica o devandito teléfono, ou un politono deses tamén prefabricados que se poden descargar por milleiros en calquera aplicación informática, pero non.

Hai algo máis dun ano participaba eu nunhas xornadas sobre xestión cultural e aplicacións informáticas na Escola de Telecomunicacións da Universidade de Vigo, cando, de súpeto e para o meu incomodo e incomodo dos demais, entrou unha chamada no meu teléfono sen que tivera a precaución previa de anularlle o volume, o que me fixo levantar coma un resorte, tratando de pedir desculpas polo inoportuno da chamada e a imprudencia miña de non ter calado con anterioridade o trebello.

Abonda dicir, unha vez descrito o lugar onde aconteceu o feito, que a meirande parte da xente que ocupaba a aula era unha xuventude universitaria afeita loxicamente ó uso dos teléfonos e outros aparellos informáticos dentro e fóra das estancias, polo que probablemente -crítico como son coas xentes que atenden chamadas en reunións colectivas- quen máis alborotado se sentiu fun eu mesmo.

Como dicía, mentres sonaban os primeiros acordes da música de alerta, erguinme coma un resorte e tratei de pedir perdón ós máis achegados á miña cadeira, cando un deles me contestou, "non collas, déixaa sonar un pouco máis...!"

Loxicamente, non se lle agradecer o xesto destensionador, saín da aula e establecín o contacto, deixando así de interromper a conferencia que estaba pronunciando, se mal non lembro, un responsable do Museo Británico, que participaba activamente no encontro.

Foi curiosa a coincidencia porque os que me coñecen e teñen escoitado o meu teléfono móbil cando me chega unha chamada de voz saben que hai xa algúns anos que a melodía que me alerta son os primeiros acordes da canción "Os sultáns do swing", unha das pezas máis coñecidas do grupo liderado polo escocés Mark Knopfler, Dire Straits, cos que lle levamos poñendo banda sonora á nosa vida, millóns de persoas que formamos parte das xeracións que bordeamos os 60, os 50 e os 40, polo menos.

O pasado venres, o meu teléfono non sonou ó longo das dúas horas nas que o serodio Mark decidiu vir despedirse de Galicia, na fronteira xa dos 70 anos, sen cinta elástica na fronte, pero conservando aínda un aplomo e un saber estar musical que nos fixo gozar ás preto de dez mil almas que nos demos cita no coliseum coruñés, como había tempo que non gozabamos nun foro musical.

Gracias, Mark, por ternos regalado tanta compañía coa túa forma singular de facer maxia sonora con algo tan simple como aparentemente son seis cordas de guitarra. Seguirei levando comigo o swing dos teus sultáns porque aínda que o motivo da chamada ó final non sexa moi bo, a túa música fai que previamente me agrade sempre a súa chegada.

Te puede interesar