Opinión

Os fantasmas non votan

O que vou relatar é un remedo de crónica electoral dende a perspectiva dun representante da administración.

Direille que os representantes da administración son aquelas persoas que se encargan de certificar a apertura das mesas electorais, logo procuran senllos adiantos de participación á hora do xantar e a media tarde e finalmente recollen o escrutinio que comunican á central de datos para que todo sexa en tempo real.

Eu fun asignado á mesa de Acebedo, o derradeiro municipio fusionado a finais dos anos 60 en Galicia ata que o actual presidente da Xunta promoveu un "quixo e non puido" que só tivo éxito en Cerdedo-Cotobade e Cesuras-Oza dos Ríos.

A mesa electoral está situada nun renovado espazo construído como teleclube nos estertores do franquismo, xusto a carón da igrexa parroquial de San Jorge e presidindo unha campiña tal cara o solpor que unha das aldeas que se atopan a carón denomínase precisamente "Os Prados".

Cando cheguei, ás oito menos cuarto da mañá, ademais dun espeso manto de néboa que non permitía ollar a dúas ducias de pasos, tan só había a carón do edificio (do que debo dicir de paso que agora leva o nome do santo local, Faustino Míguez, canonizado hai pouco mais de ano e medio polo Papa Francisco) unha interventora do Partido Popular.

Paseniño foron chegando o resto, é dicir, o presidente da mesa e os dous vocais, home e muller, ambos, é dicir, matrimonio porque a poboación non dá para máis.

Certificada a constitución da mesa, volvín polo lugar ás dúas e o mesmo silencio que me recibira pola mañá, pero xa cun sol radiante saudoume de novo á hora de xantar. Na mesa seguía sen haber ninguén máis cós tres responsables electorais. Votaran 190.

"Malo será que non coincida con ninguén pola tarde", dixen para min e volvín para a vila.

Repetín a operación ás seis e nada, a sala continuaba tan baleira como á mañá, aínda que con algúns sobre brancos e rosados máis. Se me deixase levar, escribiría unha historia de votos fantasma que dende o camposanto baixan ó local e entran nas urnas sen molestar á paisaxe nin ós que as teñen que controlar.

De novo volvín ás oito e, mentres na sala procedían ó reconto, eu sentei nun balado e púxenme a escoitar a radio. O conductor do programa anunciaba unha desfeita sen par para o líder "falabarato" do Partido Popular. O silencio, a tranquilidade e a fermosura da paisaxe naquel lusco-fusco minguante que alongaba as sombras cara o infinito, eran tal que eu pensei estar no paraíso. No paraíso ou nese lugar de nunca xamais ó que non volverá o Partido Popular, por máis que lle pese ó tal Casado, entre outras cousas porque os fantasmas non votan por máis que o camposanto estea mesmo a carón da mesa electoral.

Te puede interesar