Os que saben algo máis da Virxe do Cristal ca que era unha peciña vítrea que saía en procesión tódolos días 15 de setembro dende o santuario levantado na súa honra, e Vilanova dos Infantes, para encontrarse alí co San Roque e o San Sebastián e logo volver acompañada deles e dos danzantes ó camarín do seu altar, son coñecedores de que a súa aparición historiográfica -non a lenda, na que Curros Enríquez se permitiu unhas cantas licencias literarias para facer máis fermosa aínda a composición poética- estivo relacionada cun suceso que daquela foi considerado polo pobo, pola institución eclesiástica e polas autoridades civís, un milagre.
É coñecido que o suceso aconteceu arredor de 1650, e que tivo lugar logo dunha insólita treboada, sendo encontrada primeiro por un labrador que non lle fixo moito caso e logo por unha pastoriña que ó ver a singularidade do achado, decidiu entregarlla ó cura, Xan de Barros.
Unha analítica posterior, realizada polos físicos da realeza de Felipe IV, concluíu en que coa tecnoloxía existente no momento (aínda faltaba un século para que a Real Fábrica de Cristales de La Granja comezase a funcionar) non había explicación lóxica posible sobre como foi conseguida unha forma policromada humana de dúas dimensións no interior dun pequeno bloque de vidro que funde a preto de 900 graos.
Velaí como, a partir de aquel momento a súa caída no medio dun trebón foi considerado un milagre que deu pé, dende aquela, ó culto e á devoción.
Tres centos sesenta e cinco anos despois -é dicir, o 10 de marzo de 2015- pasou o que pasou e aquel cristaliño aparecido sen explicación aparente para salvarlle a honra a unha mociña nunha carballeira de Vilanova, desapareceu de forma máis inexplicable aínda. E, o que foi peor, uns malnacidos -para a Garda Civil o caso está pechado, pero para a xuíza, non- segáronlle a vida a don Adolfo, un "bo e xeneroso" -como o pasado sábado o cualificou o bispo- e un verdadeiro santo en vida para os que o tratabamos con frecuencia e sabiamos da bonhomía que ultrapasaba as súas obrigacións.
Anatemizados como estamos estes días por sucesos luctuosos tan mediáticos coma o do pobre meniño de Almería, nos que se contabilizan por centos os operativos e mesmo ata o ministro pon a funda de traballo para ofrecer explicacións, a min -sinceramente- fáiseme un nobelo na gorxa que non me permite comungar con rodas de muíño e que me levan a pensar en que alguén –que non creo que sexa o equipo investigador- non está facendo ben o seu traballo e permita se poida pechar un caso, simplemente porque os donos do Facebook nenguneen a unha xuíza de aldea, e nos teñamos que encomendar a outro milagre, por un lado para que apareza o admirado cristaliño, e polo outro, para que metan no “caldeiro” ós que mallaron sen piedade, ata matalo, a don Adolfo.