Opinión

Un contra un

Creo que é primeira vez que escribo de fútbol nesta columna. Non me atrevería a confirmalo taxativamente porque levo xa moitas ó lombo e o máis doado é que me venza o subconsciente. Pero vamos, que non é a palabra fútbol nin todo canto ó seu arredor soporta, un dos vocábulos máis habituais que poden seren lidos nestas liñas. E iso, malia que si é certo que son afeccionado -coma a inmensa maioría de occidente- á súa contemplación cos amigos a carón dunha cervexa e dunha conversa parella, porque a concentración non dá para tanto.

Pero, claro, onte si que estaba vendo -probablemente coma vostede e coma tantos- o partido televisado entre o Barcelona e o Celta, e despois do visto -histórico, seica, para os entendidos e os cronistas seareiros- non podo menos eu tamén ca fender a tradición e dedicarlle hoxe esta columna -en contrapunto- ó que aconteceu xa case ó final do partido, cando un xogador que se ten polo mellor do mundo decidiu vanagloriarse diso en vivo e en directo e colocar a un rival seu no patíbulo da deshonra ou, se vostede quere, convertelo nun amarelo mono de feira ó que se lle tiran as pelotas sen o máis mínimo remordemento, porque un sabe que non lle doen e que está alí para iso. Non para divertimento dos demais, non. Senón -velaí a gravidade- para o "seu" divertimento.

É posible que se a víctima non fora de aquí, é dicir, un dos nosos, se cadra deixaríao pasar e todo o meu malestar de afeccionado quedaría descargado nunha conversa "postpartido" cos amigos no propio bar. Velaí polo que tamén eu me acuso de sectario. Pero a cada quen dóenlle os seus. E a min dóeme -qué quere que lle diga- un mozo humilde de Catoira que a saber os sapos que a vida lle ten feito tragar para chegar á elite do que din a mellor liga do mundo, e ó final quedar marcado de vez e para sempre, coma o títere-bufón que serviu de diversión de dous mozos -como di Alfonso Guerra doutros- mal criados.

Din que o penalti é a esencia do fútbol, porque, sendo como é, un xogo de equipo, nese intre crucial e determinante están, fronte por fronte, dous homes contra os seus propios destinos. Din, os que son capaces de facer literatura épica co relato dun partido, que aí é onde se reproduce mesmamente a relatividade einsteniana -hoxe tan de moda- e os segundos se volven horas e os paus da portería se agrandan ou se estreitan en función da perspectiva.

Din todo iso e por veces -por interpretacións coma estas- semella ser verdade ese tópico que fala da "grandeza do fútbol". Pero, para iso, o combate mental e físico nos embates transcendentes ha de ser nobre, por máis que as regras permitan o contrario. É dicir, ha de ser de "un contra un". Porque o outro, por máis que arestora toda a humanidade se atope embelesada, a min non deixa de parecerme cousa de trileiros.

Te puede interesar