Evidentemente, non era a primeira vez que vía a algún cando a noite comeza a acender as luces en calquera cidade, cando menos no mundo occidental onde os hai.
Pero sempre os vin dende a rúa, coma quen olla un escaparate sen interese ningún de mercar, por simple exercicio costumista e consumista.
Sen embargo, o pasado sábado, a iso das dez e media da noite achegueime a un situado nunha céntrica praza da capital e como non tiña moitas máis alternativas pola revolta, acabei entrando para facer nel o que todos realizamos cando precisamos do seu servizo, é dicir, retirar diñeiro en efectivo.
En realidade había dous, pero o que estaba xusto a carón estaba ocupado e dado que me dispuña a ir cear cuns amigos, co fin de non facelos agardar tampouco a eles, non fixen ademán de espera e entrei no que non estaba ocupado.
Dicir que non estaba ocupado, non é unha verdade completa, pois nel había un home. Non alcanzo a saber de que idade, porque estaba completamente tapado cun saco de durmir deses de campismo e aínda que mirei polo rabo do ollo, non fun quen de sacar unha conclusión acertada, aínda que se me fan xurar, xuraría que non estaba entrado en idade.
Tanto a súa posición horizontal, coa cara contra a parede do pequeno espazo bancario, como a súa quietude levoume a maliciar que estaba completamente durmido, aínda que agora penso que me debín auto convencer diso co fin de pasar o momento de xeito menos incómodo posible, pois, xa non por prudencia, que en ningún intre tiven sensación de perigo, senón por incomodidade mental, preferín pensar que non se estaba decatando de que alguén estaba ignorándoo completamente mentres retiraba diñeiro para pasar unha agradable noite de ocio, en canto el estaba alí, no caixeiro, fuxindo da intemperie e probablemente do mundo, polo menos durante aquelas horas nas que o sono lle permite abandonalo temporalmente.
Como pode supoñer, a operación bancaria durou moi poucos minutos, pero a min fixéronseme case eternos e nunca, como esa noite, se me meteu tanto nos miolos ese ruído mecánico e característico da máquina ó contar os billetes que che vai dar.
Quixen abstraerme da incómoda situación e, non sei por que, a idea levoume á película de animación que uns días denantes vira no teatro principal e que se titula "Memorias dun home sen pixama".
A película -unha comedia romántica que se agradece nos tempos que corren- non ten nada que ver coa escena tan silandeira coma contradictoria que un personaxe anónimo e máis eu estabamos protagonizando nos pouco máis de catro metros cadrados que abrangue un caixeiro automático. Pero devolveume ó propio inquilino ocasional daquel espazo: Un home sen pixama, ó que cada bater dos billetes contra a máquina contable tenlle que supoñer unha tortura engadida.
