Opinión

Un tenista

Se non me falla a memoria -e penso que non- souben del, alá polo ano 2011, cando a final da Copa Davis enfrontou ó equipo arxentino con el como capitán e ó equipo español, con Rafa Nadal como estrela.

Algún medio de comunicación -isto si que non o lembro- sinalou a súa dobre condición hispano-arxentina, mellor dito, hispano-galega, apuntando como lugar de nacemento unha aldea de Rabal no termo municipal de Celanova.

A fortuna deportiva caeu daquela da parte local e a ensaladeira -penso que así é como denominan popularmente a tan devecido trofeo- quedou instalada nas vitrinas da federación local. El aproveitou a viaxe para achegarse unha vez máis á procura dos "secretos que olvidó la aldea", aquela aldea na que durante o verán se bañaba "en un río que no era el Guadalquivir".

Chámase Modesto Vázquez Feijóo e é un máis dos emigrantes ourensáns (marchou para Buenos Aires cando tiña só 3 anos) que coñeceron o éxito na terra de acollida sen esquecerse o máis mínimo da súa terra petrucial ou de nacencia.

Ó longo da súa vida exerceu como tenista profesional no circuito da ATP, onde chegou a compartir equipo de dobres co mesmísimo Guillermo Vilas, e durante dúas épocas diferentes -unha delas, a que referenciei hai un intre- exerceu como capitán do equipo arxentino da Copa Davis.

Agora, xa retirado da actividade profesional tenística, non sería bo celanovés se non dedicase unha boa parte do seu tempo á escritura. Primeiro á poesía, "El otro es uno", "El fin es aún" e un terceiro que non teño nas mans, e logo á prosa cunha novela autobiográfica, "El ombligo del pulpo" (que xa comecei a ler), onde fai reconto do que foi a súa vida -escribe el- "constante de olvidos y presencias, despedidas y encuentros, causas y afectos, circunstancias que sin duda influenciaron sobre quien soy".

Viaxes deste tipo, coma a que acabo de facer -aínda teño os horarios cruzados- abren moitas portas, algunhas xa coñecidas pero sen a chave axeitada para podelas abrir (como foi o caso de Modesto) e outras completamente ignotas ata que un pon alí os pés e que abordarei, seguro, en próximas entregas.

O que fixen ata aquí foi unha exposición obrigada dos feitos, imprescindible para contextualizar o relato. O que me queda por escribir é que un non sabe moi ben que máxicos fíos invisibles nos ensarillan ós de acá cos de acolá, que fan que aínda sen térmonos visto nunca e por máis que vivamos a 10 mil quilómetros de distancia, a nada que establecemos contacto os fíos transfórmanse en arames transmisores de afectos e semella que xamais nos deixamos de coñecer.

Te puede interesar