Estaban a piques de dar as dez da noite. As xentes que transforman a cidade nun río humano para aquí e para alá durante toda a xornada, comezaban a estaren metidas practicamente todas no poleiro e os que camiñabamos polas rúas máis céntricas case nos contabamos cos dedos dunha man.
O meu obxectivo era baixar ó estacionamento onde deixara aparcado o coche, pagar relixiosamente a cota correspondente por alugar temporalmente o espazo subterráneo e facer exactamente o mesmo que a xente da capital, pero na miña aldea dos Quintairos.
De pronto decateime de que non levaba ningún diñeiro comigo, polo que decidín pasar por un caixeiro denantes de me adentrar no estacionamento. E así fixen dun xeito mecánico, pensando nas miñas cousas, como acostumamos a entrar neses espazos os que sumos usuarios recorrentes deles. Que de todo hai.
Pense vostede en calquera caixeiro no que teña entrado ultimamente e facendo unha media espacial de todos eles decatarase de que non é moito o que colle nun deles. Pois ben, por máis que este ó que eu fago referencia fose de dobre servizo e, polo tanto, un pouco máis espacioso do normal, a escena que presenciei nel ten sido do máis incómodo, penoso e mesmo desagradable que me ten acontecido nesa sorte de sucedidos de capital dos que todos temos sido testemuñas máis ou menos directas, algunha vez nas nosas vidas.
Entrei absorto e coa tarxeta na man, procurando a ranura, cando ó o plástico xa estaba dentro da máquina e eu marcando os números máxicos, un ruído inusual alertoume de que nun recuncho no que malamente cabía unha persoa, estaba un montón de roupa -e digo ben, un montón de roupa- en posición sedente, a mesma que usamos todos para evacuar, facendo o mesmo esforzo de quen non ten as tuberías completamente limpas. Nun momento dado o esforzo fíxolle erguer un pouco a cabeza, pero pode crerme se lle xuro que o acto foi tan fugaz que non alcancei a ver se era home ou muller, porque o fedor non distingue de sexos e as ganas que tiña de abandonar aquel espazo non me deixaron case respirar.
Saín pensando no cruel que pode ser a vida. E non tanto pola miña incomodidade, senón pola pobre vida daquel ser non identificado que supoño que pasaría alí a noite co seu acompañamento residual.
Antes de me meter no coche e para respirar decidín ir tomar algo a unha cafetería. Pedín a consumición e, sen querer, púxenme a escoitar a conversa de dúas mozas que na fin de semana seica foran ás pozas termais de Lobios e volveron un tanto decepcionadas do servizo que ofrecen as que non son de pagar.
"As que son gratis? Unha puta merda!, exclamou unha delas, coa connivencia da outra, que estaba a escoitar.
"Que saberás ti o que é unha puta merda!" Pensei eu, para os meus adentros, co cheiro de había un pouco aínda fresco nos orificios nasais.
