Opinión

Antes o pé do canastro

O silencio asenta sobre a aira e eu apoio o corpo sobre o pé dun canastro. A modorra apodérase de tal maneira de min que non me queda outra que pensar que teño sono. Aínda que tamén pode ser porque son un nugallán. Ás veces semella que non, que son unha persoa moi espelida, pero case podo asegurar que é cara á galería. Non me dá ningunha vergonza confesar o que son na realidade. 

O de confesar lémbrame aqueles tempos de rapaz de cando me axeonllaba ante un cura (porque o ordenaba a nai, por suposto) e dicíalle máis mentiras que as propias mentiras ou pecados que ía confesar. Por vergonza, claro. Ou por medo a que o cura llo dixera a miña nai. A min aquilo de “segredo de confesión” non me convencía moito. E se os auténticos pecados meus chegaban a oídos da Lola da Amparo, aí si que non había nin absolución, nin perdón. Só pensalo xa era un viacrucis desde a igrexa ata a casa, a menos de vinte metros.

Hoxe, os meus pecados seguen a ser os mesmos, pero coa conciencia moi tranquila. Nunca matei a ninguén. Aínda que por veces desexase ser un Rambo ou un deses heroes fantásticos. Nunca me metín con ninguén. Aínda que ás veces a carraxe aniñe de tal forma no meu entendemento que desexaría de corazón rillarlle os miolos a algúns. Pero deixo escapar un suspiro e axiña todo se me pasa. Sei perdoar. E sen precisar de ningún confesionario. Eu mesmo me confeso ante o pé do canastro. En silencio. Pouco a pouco a modorra cruza a ponte do sono e quedo algo así como trasposto durante uns minutos. Esperto confesado.

Te puede interesar