Opinión

A pega Manuela

Boteille o lazo a unha pega coa intención de collela, pero, a condenada, barruntou ou presentiu a manobra e fuxiu. Fuxiu ríndose de min. Ríndose diante mesmo da miña cara. E grallou con retranca. “A pega Manuela”, díxome un pardal. Eu sorrín porque me gustaba o nome... e a pega. Por moito que se rira de min.

Téñolle moito respecto ás pegas. Lembro unha anécdota de rapaz na que, a miña nai, cando viu na Cortiña, un día que andabamos a sementar nas patacas, a unha pega toda alporizada, comentou que algunha desgraza estaba a piques de acontecer. Tal infortunio non chegou ó momento; fíxoo pola tarde: que se nos puxo moi maliña a Cireixa. A nai achacoulle todo á pega. Eu, a día de hoxe, son dos que digo que foi unha simple casualidade, que non creo nesas trangalladas de mouchos e bruxas. Non obstante, o subconsciente está aí, e cada vez que vexo unha pega facendo das súas... téñolle o seu aquel.

Por certo, que ninguén se alporice por catalogar de desgraza a simple enfermidade dunha vaca. Naqueles tempos, que se che puxera malo un animal era unha auténtica calamidade. Imaxinade de chegaba a morrer... unha hecatombe!

Desvieime do asunto da pega Manuela. Que nada, que sigo tras dela e, ela, como non, segue a rirse de min. As pegas son listas e esta aínda o é máis. Cansado de tanta persecución, mesmo intento ser amigo dela deixándolle ver de cando en vez un dos meus sorrisos. Ó final a todo se lle colle cariño.

Te puede interesar