Saín da casa e botei a andar. Ó andar pisei (ou trepei) sobre o chan mollado. Acababa de chover e de cando en vez aínda caía algunha que outra pinga de auga sobre a miña cabeza. Pero o paraugas non o abrín. No atallo vin a unha tartaruga (ou sapoconcho) facendo uns malabarismos que me fixeron pensar ó momento nas tartarugas ninjas cinematográficas. Hai cousas (ou accións) que se saen do común. E tamén como diría Rubén Blades: “a vida dáche sorpresas, sorpresas che dá a vida”. Quen vai esperar a un sapoconcho facendo karate!
Seguín andando e pisando sobre a terra mollada. Por certo, cheiraba a terra mollada. Un bonito olor (ou ulido). Tamén me gusta ulir a herba seca segada. Hai aromas ou cheiros que ata case producen éxtase. O cheiro a café, o cheiro a coiro de certos aparellos agrícolas e o cheiro a cola. Sobre o cheiro a cola sempre tiven sorte: vivía en fronte do zapateiro e cada vez que usaba a cola para pegar (ou colar) unha sola era gloria bendita. Por veces púñame diante da súa porta esperando e esperando para sentirme coma un neno en Reis (ou na gloria).
Cando cheguei á cafetaría deixei de andar e de pisar sobre as baldosas molladas para levar a cabo, agora si, unha auténtica ascensión ó ceo (ou éxtase): a de non só cheirar o café, senón tamén a de tomar o propio café. Aquí a vida xa non me dá sorpresa ningunha. Aquí este feito (ou acontecemento) é diario e téñoo moi asumido, moi ben asumido. Dentro dun cacho percorrerei o camiño de volta e sobre o chan mollado. Porque segue pingando.
