Opinión

Ás cinco da tarde

Cinco da tarde. Vai sol. Estou á sombra. Unha lagarta sobe por unha parede para apousentar no alto, ó sol. Unhas follas de cerdeira bambean un chisquiño, tan só un chisquiño. Porque o aire que corre é pobre, moi pobre. A tarde está calorosa. Un corvo que corvea moi cerca. Ruído entre unhas xestas que hai ó pasar a parede onde está a lagarta. Non creo que sexa un xabarín, a estas horas. O máis seguro é que ande a furgar por aí un lagarto ou unha serpe. Fuxan os Ventos canta “brazos para a seitura”. Eran outros tempos. Aqueles tempos nos que si había seitura; un traballo que, eu, particularmente, odiaba. Era o que menos me gustaba de todos. Menos incluso que o da herba seca.

E iso que lembro algunha vez que chegaba de Madrid, no expreso, ás seis da mañá, sen durmir e sen me deitar e como xa se empezaba a ver, collía a gadaña e marchaba directamente para o lameiro ou a parcela que houbese que segar. Agora, grazas a Deus, nin hai seitura nin hai sega da herba. Agora, por non haber, xa non hai nada; nin tan sequera a viña. Agora podo berrar ben forte que vivo coma Deus! Vivo coma Deus! Xa era hora! A agricultura na nosa contorna xa se sabe como está. Cinco e cuarto da tarde. Vai sol. Sigo á sombra. A lagarta hai un cacho que marchou porque me viu mover a cabeza e asustouse. Non lle pensaba facer nada. Gústanme eses animaliños. Remato co jazz de John Coltrane.

Te puede interesar