Non se fala doutra cousa que non sexa do debate a cinco. E eu, coma deus, vendo unha película na televisión. (Por certo, a cadea DMAX é a única que proxecta as películas desde o primeiro ata o derradeiro fotograma.) Cando rematou a película creo que aínda seguía o esperpento político, pero nin se me pasou pola cabeza cambiar de canle. Simplemente apaguei a tele e marchei á cama. Por min xa podían debater toda a noite e parte da madrugada, porque, un servidor, nin caso! Xa poden dicir misa que eu... ateo. Ademais, estaban, seica, os cinco partidos máis importantes de España; pero de todos debería ser sabido que sempre vou do lado dos débiles, dos perdedores, dos oprimidos. O que significa que eses cinco, a min, non me representan. Nin me convenceron nin me convencen nin me convencerán.
O debate. Imaxino que se botarían en cara certos asuntos, que prometerían outros que co tempo quedarán en borralla e que se insultarían incluso un chisco porque, ó inimigo, xa se sabe, nin auga! Mentres tanto, un servidor, gozando coma un anano coas cenorias de Clive Owen, coa infinidade de tiros nun pobre guión cinematográfico pero con acción espectacular, cunha sobreactuación de Paul Giamatti; pero, iso si, babexando, baballando de gusto ante a fermosura e a sexualidade que desprende a sempre espectacular Monica Bellucci. Esta si que se merece un debate: político, social, platónico... e, por suposto, físico.
