Que nervios! A estas horas estaría máis que nervioso. A estas horas son as catro menos dez da tarde. A estas horas, algúns anos, ata quería estar xa no monte coas vacas e a pesar de ser festivo; con tal de non ver a felicidade doutros nenos cos seus xoguetes. Segundo onte analizaba a noite de Reis, hoxe toca o día. O día de Reis. Se algún ano deixei as chancas no balcón foi coa idea de saber que ó día seguinte tan só estarían encarambeladas por culpa da xeada. Sabía que os Reis Magos, nese balcón, non tiñan parada. Certo que a ilusión nunca a perdín e ás veces atopábame cun cachiño de turrón, que aquilo xa era gloria bendita.
O calvario, o suplicio, o martirio, o tormento chegaba cando había que facer acto de presenza na rúa ou na aira para ir á misa (porque á misa si que había que ir para rezar por eses Reis Magos que nunca se acordaban dun, pero...). O calvario, o suplicio, o castigo era ver ós demais nenos con xoguetes ou con roupas a estrear. Os que non tiñamos Reis, para a misa, si puñamos a roupa dos domingos, a roupa de todos os domingos. Logo, para máis aquel, sempre había o típico neno, o típico “pijiño” que alardeaba de tal maneira co seu xoguetiño que ata cho quería meter polos ollos. E polos nosos ollos -polos dos pobres, claro- tan só se nos ía a vida contemplando un imposible. Case se pode dicir que neses momentos a carraxe e a envexa aniñaban xuntas. Por iso non me estraña que, a pesar de ser un día grande, quixese marchar para o monte. Polo menos nel xogaba co meu can Uriarte, que si era un auténtico Rei Mago.
