Baixo “O mandil”, de Berrogüetto, imaxino a Benedicta Sánchez recollendo o Goya á mellor actriz de revelación. Non o recolleu co mandil posto, pero é fácil de imaxinala con el en “O que arde”. Que a gala dos Goya empece recibindo o primeiro premio unha mullerciña galega é algo que, a un galego, lle debería emocionar. A min, por suposto que me emocionou! Axiña tiven que botar a man ós ollos para limpalos. A emoción tamén se debeu a certas comparacións que furgaron pola miña cabeza: tiven unha tía chamada Benedicta (todo o mundo lle chamaba Benedita) e cun físico moi semellante á actriz. Claro que a miña, con menos anos (84 os da actriz) era moito máis vella cá Sánchez. Sempre a acordei cun caxato, dobrada e cunha fortisima artrose nas súas mans. Tamén hai que dicir que 84 anos nos anos 60 non eran os mesmos 84 na actualidade. Baixo o tema “Feel”, de Robbie Williams confeso que seguín a gala cinematográfica baixo a emoción da galeguidade. Este ano a nosa Comunidade estaba máis que representada no pavillón de deportes de Málaga. E foi polo que a aguantei, pois sigo dicindo e denunciando que deberían buscar outro método, outra maneira para o asunto das gabanzas, dos eloxios, dos agradecementos. Son cansados, aburridos, pesados. Sempre o mesmo: grazas ás familias e ós equipos técnico-artísticos. Iso xa se entende, por Deus! Se non fora pola familia, o premiado non estaría na tarima recollendo o premio. Se non fora polo equipo, non existiría a película. Non hai orixinalidade!
