Acabouse o que se daba. Ás catro e vinte da tarde do día de Reis ou da Epifanía do Señor dou por rematadas as celebracións de Nadal. Certo que a min moito non me afectaron. Ou si. Durante este tempo non tiven que madrugar para coller camiño de Maceda. Durante este tempo o corpo, principalmente o estómago percorreu o viacrucis das lupandas, larpeiradas ou das ceas opíparas. E iso que son dos que me controlo un pouco a causa do despoxo, do fargallo de estómago que teño. Pero aínda así, o exceso faise dono e señor dunha mesa sobrecargada de produtos gastronómicos. Pero por todo o demais, para un servidor, son unhas festas que nin lle van nin lle vén. Quen o diría!, cando, a causa delas, escribín xa varios relatos ou críticas; que se a esaxeración das luces das cidades, que se a cruz do belén de Ourense, que se a cara do de Allariz; que se os Reis Magos cos seus agasallos. Son festas que cansan, que chegan a aburrir. Polo súa duración, polo seu barullo, pola súa barafunda, pola aglomeración nas rúas, nos centros comerciais e por esas farturas gastronómicas citadas. Procuro non analizar xa as xuntanzas familiares; que nestas datas semella que deberían ser de concordia, entrañables, pero que, ás veces (penso que poucas), vólvense incómodas, medio tormentosas, coa sensación de pisar sobre areas movedizas. Na cuestión económica, non me estraña que lle teñamos medo á costa de xaneiro; a ver quen a sobe sen unha cadela no peto. Porque todo se dilapidou no decembro.
