Opinión

Mexadas pola N-525

Case se pode dicir que todos os días (polo menos os laborais) teño que percorrer o traxecto da N-525 que vai desde o cruce con Marcelo Macías ata o Polígono de San Cibrao, uns nove quilómetros ou dez, tanto de ida como de volta. Pois ben, desde hai un tempo para acá, uns meses, cada vez que paso por ese traxecto, ou sexa, dúas veces ó día, sempre, pero sempre me acordo da miña etapa de neno, de cando nos puñamos a mexar polos camiños e faciámolo, claro está, andando. Xa sabedes, o risco que deixaba en zigzag a urina porque o movemento facía mover á... E á miña memoria non lle queda outra que trasladarse ós anos 60 porque nese traxecto (e imaxino que moito máis alá, tanto cara Vigo como cara Benavente) a alguén se lle deu por asfaltar as gretas tal como mexabamos os rapaces. Agora vou co coche e, zas, “as mexadas dos nenos”. Así lle chamo a esas marcas que van en zigzag por toda a estrada, tanto por un carril coma por outro. É dicir, ou sexa, os típicos parches cos que se adoita tapar o desastre. E non aprenden! Sempre é o mesmo: un pobre parche que con catro pingas de auga e dous graos de temperatura rebenta xa porque ten que rebentar. Mañá volve tocar sorrir cando vexa as mexadas dos nenos pola N-525. País!

Te puede interesar