Poida que non fose a máis fermosa ou a máis fascinante, pero Sara Montiel aportoulle ó cine español dos anos sesenta unha sensualidade descoñecida nas pantallas do noso país. E non tardou en converterse no gran mito ibérico do cine e do cuplé.
Pero os seus comenzos non foron nada fáciles. Porque nacera (co nome de María Antonia Alejandra Vicenta Elpidia Isidora) no seo dunha familia manchega tan humilde que subsistía grazas á agricultura. Dise que ela e a súa irmá tiveron que comer raíces e roubar nas hortas para saciar a fame. Ata nos estudos tivo unha educación moi primaria, pois as monxas do colexio formárona máis ben en labores domésticos. Ela mesma recoñecía que debutara como actriz sen saber ler ben, polo que en vez de ler os guións memorizaba os diálogos que lle ditaban.
Ós 13 anos sorprendeu cantando unha saeta na Semana Santa de Orihuela e no ano 1942 representou á provincia de Alacante nun concurso no Parque do Retiro de Madrid. Ganou o primeiro premio, mil pesetas mensuais durante un ano (naqueles tempos eran moitos cartos). Aproveitounos marchando para Madrid e iniciando os seus estudos de declamación.
Debutou no cine ós 16 anos con “Quérote para min” (1944), de secundaria e aínda co nome de María Alejandra. Sería a partir da película “Empezou en voda” (1944) cando usaría o nome de Sara Montiel. Cun fermoso corpo ben lucido, a ollada insinuante, o peito provocador, xunto ó personaxe de muller libre no amor que a fixo famosa, espertaron no público unha paixón que a convertería na máxima estrela desa época. E o cine español quedóuselle pequeno. Polo que marchou para México, onde rodou unha ducia de películas, nas que asomaba máis fermosa ca nunca. Ante tanta fermosura axiña a reclamaron para intervir en “Veracruz” (1954), nada máis e nada menos que á beira de Gary Cooper e Burt Lancaster. Despois, cos ianquis, xa interviu en “Yuma” (1957) e en “Dúas paixóns e un amor” (1956), onde coñeceu ó director Anthony Mann que, co tempo, converteríase no seu home. Tamén no 57, en España, fixo “O último cuplé”, pero isto merece outra columna cinematográfica.
