Oito e dez da noite. Se fora no verán diría que son as oito e dez da tarde. Pero como é inverno... Noite fría, con sensación de neve, algo que si aconteceu por diversos lugares da provincia de Ourense. Aquí choveu e chove ós cachos. Que chova é bo. Así a auga arrastra moita porcallada, ou sexa, moitas conciencias. Quen a teña, claro. Eu ben sei que hai xente sen conciencia. Moita xente sen conciencia.
Estou á espera do partido Athlétic-Celta. E mentres espero escoito a Chris Isaac con esa marabilla titulada “Wicked Hame”. De cando en vez escoito música; é dicir, moi a miúdo. Miro o reloxo que teño no pulso esquerdo e vexo que son as oito e dezaoito minutos. Da noite. No pulso dereito tan só o poño cando teño que lembrar algo. Coa idade, a memoria cada vez é máis efémera. Que carallo, xa me chega ben cos recordos. Porque recordar, vaia se recordo! E recordo os bos recordos. Que non son nada parvo.
Cambio de tema musical e agora tócalle a Sabina con “Non permita a virxe”. Música variada. Sempre. Para que non chegue a aburrirme, a cansarme. Sigo sen ser parvo. Acabo de esbirrar e púxoseme o coiro de pita. Estou arremangado; e non porque faga calor, senón para teclear sobre o ordenador sen que me estorben as mangas da bata. Vaia carallada... sempre se lle chamou albornoz. Será máis fino bata?
Terceiro tema neste relato. Case ouleo de gusto porque aí vai don Ennio Morricone con “Prohibition Dirge”, pertencente á banda sonora de “Érase unha vez en América”. Oito e vinte e cinco da noite. Xa está.
