Quero ser coma Xesucristo para andar sobre as augas. Quero cruzar o mar. Quero ser coma Moisés para abrir as augas. Porque quero cruzar o mar. Pero son un paisa de a pé que tan só soña co que non se debe soñar. Víctor Manuel quere morder o silencio, pero este paisa o que quere é morder o berro. Morder ese berro que manca. Ese berro que doe. Ese berro que te angustia. E mordo na conciencia dun pobo que non ten sensatez; ou na censura duns feitos que non deixan voar a liberdade. Quero morder sobre o berro dun país amorfo. Sobre un corazón roto. Quero cruzar o mar cun berro que aboie sobre as ondas. Quero morder o berro desas pateras que se quedan sen final. Pero quedo quieto, en silencio e mordendo un beizo porque non fago nada. Porque berro e non me comporto. Porque berro e ninguén me escoita. Non queda outra que morder nese berro. E mordo na idiosincrasia, na natureza de cada un. E mordo no aloumiño de cada quen. Sento no acantilado e o mar non se abre. Quero berrar pero mordo o berro. Contemplo o horizonte e sei que afogarei se me deixo ir. Opto por morder o berro que quere saír ante a impotencia de non poder cruzar o mar. Non son Xesucristo, nin Moisés, nin Víctor Manuel; son un paisa que abanea na súa propia conciencia para poder sobrevivir; ou para poder instaurar un alicerce que me manteña vivo, firme e disposto a berrar. Pero o berro non sae. Ó mellor é certo que Víctor Manuel conseguiu morder o silencio. Quedo entón en silencio e confiando en que, algún día, consiga cruzar o mar.
