Opinión

Para que non as levara o vento

Ata a min mesmo me entrou un pouco a risa cando me dediquei a escribir a iso das seis e pico da tarde, xusto ó acabar de traballar na viña. Mentres deixaba os aparellos na chabola e pechaba esta, estábanme roldando pola cabeza unhas ideas sobre os Reis Magos para un relato. E como desde a viña ata a casa non quero perder o tempo (sempre vou lendo pola estrada de Ramiras), tiña medo entón que mentres lese as ideas as levara o vento. Así é que, como sempre traio comigo un bolígrafo (incluso na roupa labrega) e como naquel momento tiña a miña libretiña metida no libro “Monte Louro”, de Luís Rei Núñez, collín o boli e a libretiña e alí mesmo, xunto á porta da chabola, empecei a escribir. A Nea quedou pasmada e empezou a ladrar para advertirme de que xa era hora. Eu nin caso. Seguín escribindo. Trasladadas as ideas ó papel, saín da viña. Pero tan axiña como pechei a cancela da finca, máis ideas na cabeza. Outra detención para escribilas. E a Nea desesperada. Tiña medo a que mas levara o vento.

Te puede interesar