Opinión

Non lle quedou a lingua pegado o cu da nai

A tarde estaba tan nubrada que incluso ameazaba chuvia. Pero aínda así Tadeu Deus Aramaico puxo o saco de centeo enriba do burro e marchou cara ó muíño do Dositeo. Testán como era, non colleu ningún paraugas. Cando chegou á altura da estación do ferrocarril atopouse con Ubaldo Valeroso, O Cagado e, alí mesmo, sen tan sequera saudalo esbardallou contra este porque o outro día unha vaca do Cagado lle comeu catro verzas na leira que tiña alá por Vazcovaz. A verdade é que a Tadeu Deus, O Diaño, non lle quedou a lingua pegada ó cu da nai. Soltoullas todas. O Cagado fixo honor ó seu nome; non dixo non deu un chío, asentiulle a todo con meneos afirmativos da cabeza e cando o seu veciño acabou de bruar seguiu camiño cara á vila de Baños de Molgas. Tadeu Deus, O Diaño, xa tiña fama de fanfurriñeiro, de buscabullas. Cantáballe as corenta á calquera; dáballe igual que fora o alcalde da vila como a lúa inversa, que fora o crego como a farmacéutica ou unha doncela durmida. A ver, para que valen os alcumes? O Cagado era un cagadiño e O Diaño era o demo mesmo en persoa. Tiña o xenio máis negro que a nube que viu sobre o Outeiro de Brandín. E agora si, agora soubo que se mollaría. Dito e feito, o ceo descargou, pero Tadeu Deus seguiu camiño do muíño do Dositeo.

Te puede interesar