Opinión

O mono de feira

Rematado o café dispóñome a pagar e noto que non consigo levar a man ó peto do pantalón para sacar a carteira. Quero erguer e non podo. Asoma a angustia ós meus ollos. Porque axiña caio na conta de que non consigo mover nin un músculo. Só as meniñas dos ollos. Unha certa humidade imprégname, enchóupame a pel. Sei que é a suor. Súo de angustia e de medo. Fago varios intentos de moverme, e nada. Logo dunhas dúas horas, a camareira achégase a min porque sabe que non boto tanto tempo na terraza e axiña se alarma porque non digo nin fago nada, nin tan sequera podo mirala. Dá a voz de alarma. Chegan médicos e diversos especialistas sanitarios para analizarme, pero nin sequera conseguen moverme algunha extremidade. É máis, nin logran mover a mesa nin a cadeira na que estou sentado. Alarmados eles tamén, optan por acordoar a zona. Isto xa semella unha película ianqui.

Logo de dúas semanas, o dono do bar e en colaboración co concello, empezan a cobrar as visitas da xente. Esta axiña soubo de tal anomalía e querían ver ó mono de feira que non facía nada, pero que estaba alí. Ás catro semanas, faltaría máis, asoman os da NASA e os do FBI (estes carallos sempre aparecen onde nunca os chaman; son como a peste). Ós catro meses, e vendo que eu seguía sen facer nada, a xente xa pasa de min. Tan só de cando en vez algún turista despistado (e forasteiro, claro) paga a correspondente entrada para ver algo que non se move, e nada máis. Eu tamén xa me acostumei a todo e sigo aquí esperando... a velas vir.

Te puede interesar