O rural. O rural está de moda. Porque desaparece e porque, ó mesmo tempo, se intenta dinamizar ou recuperar. Como di a expresión: agora é tarde, Rosa. É tarde porque nunca se intentou parar o que se vía vir. Neste noso país nunca soubemos ver o futuro. Sempre fomos e imos dous ou tres pasos por detrás. O outro día asomaba nos medios de comunicación un artigo no que se daba conta de que máis de 3.200 pobos de Ourense e 80.000 veciños carecen da Internet. E carecen agora, precisamente agora, cando a Administración, tanto estatal como comunitaria, quere (e en algúns casos xa obriga) que se tramiten documentos ou solicitudes pola Internet. Imaxino ós veciños desas aldeas intentando conectar o ordenador ós cornos das vacas para dar de baixa un becerro, para solicitar un extracto da súa conta bancaria ou para remitir unha sinopse do seu currículo.
Agora mesmo o noso presidentiño Núñez Feijóo anda a predicar coa dinamización do rural, pero, ó mesmo tempo está a pechar o paritorio de Verín. Porque seica non compensa. Seguro que non, pois a familia da que vai dar a luz ten que desprezarse 100 quilómetros ou máis para poder estar con ela. Ademais, a administración debería saber que, por exemplo, 100 quilómetros non son o mesmo en Galicia que en Castela. O tempo para percorrer esas distancias varía unha “eternidade” dunha Comunidade á outra. Porque seica é por seguridade. Seguridade de que? O presidente da sección de Medicina Perinatal da Sociedade Española de Xinecoloxía e Obstetricia di que é complicado manter un paritorio con 60 nacementos, e que manter a un neonato de menos de 1.500 gramos custa 3.500 euros. Moi ben. A solución está en que a maioría dos políticos se rebaixen o soldo ou se eliminen as pagas vitalicias. Todos sabemos que hai moitos políticos que non merecen nin a metade do que están ganando. Ou sexa, que non fai falta quitarlles o soldo todo. Só que fose a metade de cada un xa daban para uns cantos paritorios. Pero, claro, o rural... que máis dá; total xa está desaparecendo. Ante os micrófonos predicamos pola súa recuperación, pero ás agachadas imos pechando de aquí, imos suprimindo de alá, e nun santiamén imos a Vigo ou á Coruña.
