Xa dicía eu que o verso que vai detrás dun salouco debería ser moi triste. É moi triste. É coma un berro seco que se lanza desde o alto dun outeiro. É como unha queixa, como un lamento que sae moi de dentro. Emporiso, as agullas do reloxo seguen marcando o tempo. Que pasa, que voa, que non se move. E o berro quedou en silencio. Nese silencio no que o pensamento vai e vén por entre as toxeiras do monte Medo. As flores dos toxos marcan a brillantez da mañá e as lavercas trilan desde o ceo. Pouco a pouco, piorno a piorno o poema vaise facendo. Con versos cheos de infancia, con estrofas rebentando de inocencia. Aquela inocencia que deixaba xemidos de amor eterno. Quen non quedou nunca coa ollada perdida polo firmamento.
Xa dicía eu que o poema recitouse detrás dunha historia; de cando o amor era poesía e a realidade asentaba sobre unha melancolía ó lado dunha lareira. A melancolía é o pracer de estar triste. Non obstante, as agullas do reloxo, aínda que sexa lentamente, non se deteñen e o tempo pasa e todo cambia. Agora toca deixar caer os saloucos sobre un papel en branco e mentres Elmer Bernstein me acompaña coa banda sonora de “Os dez mandamentos”. O único mandamento auténtico é o de librarse da nostalxia para vivir unha realidade que está aquí, que é a que hai e xa está.
Xa dicía eu que os versos e o poema traerían consigo a fábula de que calquera tempo pasado é mellor. Ou non. Será o tempo o que diga se son ou non son, se estou ou non estou. De momento síntome preñado de sentimentos e de silencio, de moito silencio.
