Unha menos cuarto da madrugada. Penso, logo existo. Normal. Se non existira, non pensaría. Existo desde hai case 60 anos. Este Descartes... Sabina non se cansa de falarlle a Carmela. O bolígrafo vermello marca unha e outra vez as cancións que escoito, as cancións que subo a unha rede social. É noite pecha. Normal. Vai ser a unha menos dez da madrugada. Non hai présa. Para deitarse. Para durmir. Ademais, aínda que me deite, non creo que me durma xa. Son dos que tardo en durmir. Xa teño o corpo acostumado a durmir pouco. Catro ou cinco horas, máis ou menos. Coloco ben os cascos sobre a cabeza porque, ás veces, dáselles por bailar. E son un fanático de escoitar a música ben. Non quero oíla só por un oído. Un tal Jon Secada di que xa non pode máis. Será mentira. Porque el segue cantando. Penso, logo existo. Claro que existo, non vou existir! Eu existo sempre. Aínda que sexa en silencio. Sabedes que me gusta o silencio. Pero tamén me gusta berrar. E berrar forte. Berrar desde un outeiro. Como cando lle berraba ás vacas. Polo Uriarte asubiaba. Os cans entenden mellor polos asubíos. Co Uriarte, cando me aburría, xogaba a pelexar con el. Máis dun xersei me rompeu cos seus dentes. Pero eu feliz. Por certo, naqueles tempos tamén pensaba e tamén existía. Unha en punto da noite.
